Ambition

How much ambition ambition should an ordinary person have, how does he measure and control it? Does his environment affect the level of his ambitions? When his dreams get shuttered does he still have ambitions as great as before? How healthy is it to have ambitions that are way beyond your potential? These are just a few questions related to ambition that I have a problem answering.

Πολιτιστικές και Θρησκευτικές Συγκρούσεις – Αιτήματα και προκλήσεις σε ένα εθνικό κράτος που μετεξελίσσεται σε πολυπολιτισμικό

Με αυτά που γράφω σήμερα σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν, ειδικότερα οι μουσουλμάνοι φίλοι και γνωστοί μου, που σίγουρα αν διαβάσουν το κείμενο μου θα με παρεξηγήσουν. Κάποιοι ίσως με πουν και ρατσιστή, άλλοι, εθνικιστές φίλοι μου, προδότη, κάποιοι απλώς τρελό πεσιμιστή και ημιμαθή. Ο κρίνων πάντα κρίνεται και όλες οι γνώμες είναι σεβαστές. Ότι γράφω είναι προσωπικές απόψεις, ευμετάβλητες ανάλογα με τη χρονική συγκυρία και το περιβάλλον στο οποίο ζω και το οποίο διαμορφώνει μαζί με τα βιώματα μου τη σκέψη μου. Αν και προσπαθώ στη ζωή μου να βασίζομαι στη λογική σαφώς και τα γραφόμενα μου επηρεάζονται από συναισθηματισμούς και προκαταλήψεις, ουδείς τέλειος.

Αν σε κάτι είμαι ιδιαίτερα φανατικός είναι στην αντίληψη και στην εφαρμογή του μέτρου. Αν γυρίσει κάποιος να με προσβάλει θα απαντήσω ίσως ανάλογα αλλά πολύ σπάνια η αντίδραση μου θα είναι δυσανάλογη της επίθεσης που δέχτηκα. Δεν πρόκειται ποτέ να δικαιολογήσω βίαιες συμπεριφορές στο όνομα της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας. Καμία κουλτούρα ή ιδεολογία δεν δικαιολογεί πράξεις τυφλής βίας και καταστροφής.

Οι συγκρούσεις και οι καταστροφές που πλέον έχουν γίνει δυστυχώς κανόνας στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας στην οποία ζω με έχουν προβληματίσει και φοβίσει ιδιαίτερα. Μερικές φορές, δεν το κρύβω, αισθάνομαι ξένος στη χώρα που γεννήθηκα, πιο ξένος και ανασφαλής καμιά φορά από ότι αισθανόμουν στο εξωτερικό όπου έζησα πάνω από οκτώ χρόνια. Και αυτό που με έχει αποξενώσει και μου προκαλεί ανασφάλεια δεν είναι η αδυναμία μου να κατανοήσω τις δεκάδες γλώσσες που μιλιούνται στο δρόμο και η αυξημένη εγκληματικότητα αλλά η υποκρισία και ο παραλογισμός που καθημερινά συναντώ.

Οι νόμοι ενός κράτους, όσο σκληροί και άδικοι και αν είναι, πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους, αλλιώς δεν έχει νόημα να ζούμε σαν κοινωνία, ας επιστρέψουμε στις σπηλιές και ας επικρατήσουν οι ισχυρότεροι. Αν πάλι κάποιοι θέλουν να κάνουν την “ηρωική επανάσταση” τους θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν και την ανάλογη αντίσταση. Δεν υπάρχουν εξεγέρσεις χωρίς κόστος, ούτε απόλυτες αλήθειες τις οποίες όλοι θα πρέπει να ασπαστούμε.

Όσο γραφικές και παράλογες ήταν οι συγκεντρώσεις των θρησκόληπτων Χριστιανών για τις ταυτότητες άλλο τόσο ήταν αυτές των επίσης θρησκόληπτων μουσουλμάνων μεταναστών για τη δήθεν προσβολή της θρησκείας τους σε μια έρευνα για ναρκωτικά σε περιοχή που αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα διακίνησης και χρήσης. Και οι δυο ομάδες αμφισβήτησαν ανοικτά την κοσμικότητα του κράτους. Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως οι πρώτοι δεν προκάλεσαν καταστροφές ούτε τρομοκράτησαν τον κόσμο με τη βία. Αυτό ίσως εξηγείται ως ένα βαθμό από το γεγονός πως οι πρώτοι βλέπουν την πόλη ως δικιά τους ενώ οι δεύτεροι ως κάτι ξένο το οποίο θα θελαν να “κερδίσουν”.

Κάποιοι αυτόκλητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βιάστηκαν να ρίξουν όλη την ευθύνη στους “άδικους και σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς”, στους “ρατσιστές και ξενοφοβικούς Έλληνες” και το “ρατσιστικό, ανελεύθερο κράτος”. Όσο αδύνατη και διεφθαρμένη και αν είναι η δημοκρατία μας αποτελεί πάντα τον μεγαλύτερο μας σύμμαχο στην προσπάθεια επίτευξης κάποιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν απλώς την απαξιώνουμε, την καθυβρίζουμε και τη λοιδορούμε χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά σε αύτη οδηγούμε την κοινωνία σε αδιέξοδο και σε καταστρεπτικές συγκρούσεις. Είναι επίσης παράλογο να βαπτίζουμε ρατσιστή και εθνικιστή κάθε ιθαγενή που αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα “πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά” δεδομένα.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι υπέρ της κατάργησης των συνόρων. Αλλοίμονο αν έπρεπε να ζούμε συνέχεια πίσω από τοίχοι περιτριγυρισμένοι από εχθρούς. Ναι ας δοθεί άσυλο και πλήρη πολιτικά δικαιώματα σε όποιον το επιθυμεί σε αυτή τη χώρα, που έτσι και αλλιώς χωρίς τους μετανάστες θα σβήσει δημογραφικώς. Να είμαστε όμως και έτοιμοι και να μην γκρινιάζουμε για αυτό που θα επέλθει.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια ακόμα και με την τωρινή πολιτική “κλειστών συνόρων”, που φυσικά κανείς δεν σέβεται και που η Τουρκία σκόπιμα παραβιάζει, οι ιθαγενείς θα γίνουμε μειοψηφία, η πολιτιστική φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας της χώρας θα αλλάξουν δραστικά και η ανεργία θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι ιθαγενείς προς το παρόν βρίσκουν συχνά καταφύγιο στο δημόσιο τομέα για να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, σύντομα όμως και ο γραφειοκρατικός αυτός τομέας θα ανοίξει τις πύλες του, δικαίως, και για τους πολυάριθμους μετανάστες. Η άποψη ότι οι μετανάστες δεν κάνουν δουλειές που κάνουν οι ιθαγενείς είναι ρατσιστική και σύντομα θα είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κανείς λαός δεν είναι καταδικασμένος να “μαζεύει τα σκουπίδια” των άλλων.

Η κοινωνία θα συντηρικοποιηθεί, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο. Οι μετανάστες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έρχονται από χώρες πολύ πιο συντηρητικές και συνεπώς πολιτικά στο μέλλον στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα στηρίξουν υπερσυντηρητικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Δεν είναι τυχαίο πως οι ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του κουμμουνισμού είχαν παραδοσιακά ως συμμάχους τους ισλαμιστές, του θρησκόληπτους Χριστιανούς και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις τους.

Η παλιά Ελλάδα, για την οποία κάποιες γενιές έχυσαν αίμα, θα χαθεί για πάντα και θα δώσει τη θέση της σε κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με την Τουρκία παρά με τις πολυπολιτισμικές ΗΠΑ. Έτσι η Ευρώπη έρχεται στην Τουρκία και όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, δεν πιστεύω άλλωστε σε καμία ηθική ή πολιτιστική ανωτερότητα της Ευρώπης έναντι της Ανατολής, ούτε το ανάποδο. Αυτό που με ενοχλεί είναι η προπαγάνδα πως ότι γίνεται είναι στο όνομα κάποιας πολιτιστικής προσέγγισης και συναδέλφωσης των λαών. Επίσης δεν μπορώ να κατηγορήσω ως ρατσιστές αυτούς που αναπολούν με νοσταλγία τις εποχές που ήμασταν Κράτος-Έθνος, ειδικά τους ηλικιωμένους που καλούνται στα γεράματα τους να δεχθούν καλώς ή κακώς μια εντελώς καινούρια κατάσταση και να πληρώσουν την αλλαγή, και δεν εννοώ μόνο οικονομικά.

Όσοι διαμαρτύρονται για τον σταυρό στη σημαία γιατί δεν συνάδει με τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους ας μην ανησυχούν η μουσουλμανική πλειοψηφία σε μερικές δεκαετίες σχεδόν σίγουρα θα τον αφαιρέσει, γιατί θα την “προσβάλει”. Μην ξαφνιαστούν όμως αν τον αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο θρησκευτικό σύμβολο. Εμένα προσωπικά, όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν θα με πείραζε. Άλλωστε δεν πιστεύω στην αξία των συμβόλων όταν οι ιδέες και οι αξίες που συμβολίζουν έχουν χαθεί χωρίς ελπίδα να επανέλθουν.

Οι άνθρωποι, για μένα, που έχουν μια βαθειά πίστη σε μια θρησκεία θα πρέπει πάντα να κατανοούν πως υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν την ίδια πίστη ή δεν πιστεύουν γενικά σε τίποτα και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους. Αν χαθούν αυτά τα δικαιώματα είτε με θρησκευτικές συνάξεις/διαδηλώσεις είτε με τη βιομηχανία μηνύσεων για δήθεν ή ακόμη και πραγματική προσβολή ιερών συμβόλων τότε η κοινωνία μας θα γίνει θεοκρατική, οπισθοδρομική και θα γυρίσουμε πίσω στον μεσαίωνα των θρησκευτικών πολέμων. Και για όσους θεωρούν πως οι θρησκευτικές κραυγές αποτελούν κομμάτι της ελευθερία της έκφρασης θα τους θυμίσω πως οι ίδιες κραυγές ακούγονται σε ένοπλες μάχες και πως είναι το ίδιο προκλητικές με αυτές των μαυροφορεμένων εθνικιστών.

Η βία στις διαδηλώσεις των μεταναστών αποτελεί άλλωστε βούτυρο στο ψωμί των εθνικιστών. Ξυπνά τα ξενοφοβικά σύνδρομα των ιθαγενών και τους θυμίζει τις πολιτισμικές διαφορές. Ακόμη χειρότερα στο απώτερο μέλλον ίσως ξυπνήσει μνήμες από τα πογκρόμ που υπέστησαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί στην Τουρκία εξαιτίας της θρησκείας τους. Η Ελλάδα, όπως και μερικές ακόμη χώρες στην Ευρώπη έχει νιώσει στο πετσί της στο παρελθόν ακραίο θρησκευτικό ρατσισμό από τους Οθωμανούς. Συνεπώς οι ιθαγενείς έχουν μικρότερα όρια αντοχής και ανοχής απέναντι σε μουσουλμάνους μετανάστες τους οποίους πολλές φορές ταυτίζει με τον “αιώνιο αντίπαλο”. Αντίστοιχη προκατάληψη έχουν και οι λαοί της μέσης ανατολής προς τους Ευρωπαίους λόγω των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, πράγματα που όμως δεν αφορούν άμεσα τους 'Έλληνες.

Η ανεκτικότητα μεταξύ των θρησκειών είναι για μένα ένας μεγάλος μύθος, κατά βάθος η συντριπτική πλειοψηφία των θρησκευτικών αρχηγών επιθυμούν αυξημένες πολιτικές εξουσίες και να “δέσουν” τις κοινωνίες με τη δικιά τους κοσμοθεωρία. “Πατάνε” στην ανάγκη των λαών αισθανθούν ανώτεροι από τους άλλους, οι εκλεκτοί του Θεού, που θα κερδίσουν τον παράδεισο και την αιώνια ζωή ενώ οι άλλοι θα χαθούν. Ο βίαιος προσηλυτισμός, ο γενιτσαρισμός, οι θρησκευτικές διακρίσεις στην νομή της εξουσίας και του πλούτου, ο φονταμενταλισμός, η ανάφλεξη του θρησκευτικού μίσους με πύρινα κηρύγματα και λαϊκίστικες υποσχέσεις, είναι μερικά από τα χιλιάδες μέσα που έχουν χρησιμοποιηθεί για να τιθασευτεί και να ελεγχθεί ο κόσμος.

Τώρα στη “Χριστιανική” Ευρώπη απολογούμαστε για τα εγκλήματα των σταυροφόρων και των αποικιοκρατών αλλά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τους διωγμούς και τους βίαιους προσηλυτισμούς που υπέστησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί από του Οθωμανούς και τους Άραβες κατακτητές. Οι φοβισμένοι και διαιρεμένοι Χριστιανοί και οι “ψαγμένοι” άθεοι αποφεύγουν οποιαδήποτε πολιτιστική ή θεολογική αντιπαράθεση από το φόβο της έξαρσης ρατσιστικού και θρησκευτικού μίσους την ώρα που οι θρησκευτικοί ηγέτες των μουσουλμάνων αυξάνουν την πολιτική και οικονομική τους ισχύ χωρίς να κάνουν καμία ουσιαστική έκπτωση στις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδώσεις τους. 'Ήδη σε μερικές χώρες απαιτούν την εφαρμογή θρησκευτικών νόμων τουλάχιστον για το ποίμνιο τους βάζοντας την αρχή της πλειοψηφίας πάνω από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία θεωρούν κοσμικές παρεκκλίσεις.

Πρέπει κάποτε να βγάλουμε τις παρωπίδες και να δούμε τα πράγματα όπως είναι, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές ή ξενοφοβικούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που αιτούνται πολιτικό άσυλο έχουν μεταναστεύσει για καθαρά οικονομικούς λόγους. Η υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία στις πολιτικές ιδέες και ελευθερίες από το δικαίωμα στην οικονομική επιβίωση και ανέλιξη και έτσι τα “πλούσια” κράτη χορηγούν εύκολα πολιτικό και όχι οικονομικό άσυλο. Έτσι δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οικονομικοί μετανάστες από φτωχές Αραβικές χώρες να αποκτούν διαβατήρια από χώρες πουν βρίσκονται σε πόλεμο όπως το Ιράκ για να κερδίσουν το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο στην “χώρα της ευκαιρίας”.

Η Ελλάδα κατηγορείται από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες πως είναι ιδιαίτερα φειδωλή στη χορήγηση πολιτικού ασύλου και πως απορρίπτει την συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων. Μήπως απλώς αναγκαστικά είναι πιο ρεαλίστρια ειδικά αφού αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ πιο έντονα από άλλες χώρες, που ανοιχτά πλέον επιθυμούν να γίνει η Ελλάδα μια χώρα υποδοχής μεταναστών από την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Τη ίδια ώρα εγκρίνουν τεράστια κονδύλια για τη συνοριοφυλακή της Τουρκίας, που ρατσιστικά για μένα δίνει άσυλο σε όποιον δηλώνει μουσουλμάνος και με διάφορα μέσα στη συνέχεια τον προτρέπει να περάσει απέναντι “στην γη της επαγγελίας”.

Ας αρχίσουν και οι Έλληνες να περνούν τους μετανάστες απέναντι στην Ιταλία με ακταιωρούς του λιμενικού και ψαροκάικα να δούμε αν θα λάβουν καμία γενναία επιχορήγηση για να φυλάνε τα “σύνορα” της “ενιαίας” Ευρώπης. Βέβαια προς το παρόν αρκούνται να τοποθετούν κουτοπόνηρα ένα άθλιο κέντρο μεταναστών στην Πάτρα και να κάνουν τα στραβά μάτια όταν οι μετανάστες επιβιβάζονται στις νταλίκες για να πάνε στην Ιταλία. Αυτό μου θυμίζει λίγο τους μεταναστευτικούς καταυλισμούς της Γαλλίας, τοποθετημένοι δίπλα στο πλημμελώς φυλασσόμενο τούνελ της Μάγχης που οδηγεί στη θεωρητικά πιο πλούσια και ανεκτική Αγγλία.

Εντελώς υποκριτικά ονομάζουμε δουλεμπόρους αυτούς που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των μεταναστών και τα κλειστά σύνορα. Δουλέμπορος είναι αυτός που εμπορεύεται δούλους, οι λαθρομετανάστες δεν είναι δούλοι, οι ίδιοι αποφασίζουν ελεύθερα και πληρώνουν κάποιους για να τους διευκολύνουν να εισέλθουν παράνομα σε μια χώρα. Άρα δεν μιλάμε για δουλεμπόριο, στο οποίο ο δουλέμπορος κερδίζει από αυτούς που αγοράζουν και εκμεταλλεύονται τους δούλους. Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που βοηθά στη διακίνηση των ανθρώπων πληρώνεται συνήθως απευθείας από αυτούς που διακινεί με τη θέληση τους. Όσο βάρβαρο και σκληρό και αν ακούγεται οι λαθρομετανάστες συμμετέχουν ενεργά στην παρανομία και αποτελούν τον βασικό χρηματοδότη της αν και τα ποσά που δίδουν τα τελευταία χρόνια δεν είναι το ίδιο σημαντικά με το πρόσφατο παρελθόν.

Μας κολακεύει ιδιαίτερα όταν οι μετανάστες μας λένε πόσο ανελεύθερα ήταν στις χώρες καταγωγής τους και έτσι πολλές φορές τους δίνουμε δικαιώματα στην ελευθερία έκφρασης, μετακίνησης και συναλλαγών που δεν έχουν οι ιθαγενείς και δεν προβλέπονται από κανένα νόμο. Η ισονομία συνεπώς δίνει τη θέση της στη διακριτική μεταχείριση των “ευαίσθητων ομάδων”, αυτό δεν είναι αναγκαίως κακό, αυτό που βλάπτει είναι η υπερβολή.

Η πλειοψηφία των μεταναστών που έρχονται στην Ευρώπη δεν έχουν καμία διάθεση να ενσωματωθούν όπως θα θέλαμε εμείς, οι παλιοί, γερασμένοι Ευρωπαίοι. Τα κίνητρα που έρχονται δεν είναι ως επί το πλείστον πολιτιστικά ή πολιτικά αλλά οικονομικά. Δεν λατρεύουν τον πολιτισμό μας, ούτε τις κοινωνικές μας ελευθερίες, αυτό που επιζητούν είναι η βελτίωση των οικονομικών τους. Όταν αυτό δεν το επιτυγχάνουν απογοητεύονται και κατηγορούν τη χώρα υποδοχής τους για διακρίσεις και ρατσισμό, πράγμα που σπάνια κάνουν για τις χώρες καταγωγής τους. Ακόμα και αν έχουν δίκιο, που σε μερικές περιπτώσεις αναμφίβολα έχουν, θα πρέπει να κατανοήσουν πως όσο ανεπτυγμένη και αν είναι μια χώρα είναι πολύ δύσκολο να βρει εργασία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε πολυάριθμους οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες που προκαλούν μια πρωτόγνωρη δημογραφική έκρηξη. Αν ξέρουν τη λύση στο πρόβλημα γιατί δεν την εφάρμοσαν στη χώρα από όπου προέρχονται.

Είναι ξεκάθαρο πως οι αντοχές της χώρας έχουν μειωθεί δραματικά. Οι πρώτοι μετανάστες βρήκαν εύκολά δουλεία, κάποιοι με τη δουλεία πρόκοψαν, απέκτησαν περιουσίες και δίκαια έγιναν σήμερα αφεντικά. Αυτοί που εισέρχονται όμως σήμερα αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερα αβέβαιο μέλλον και συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που αντιμετώπισαν οι πρώτοι. Οι ευκαιρίες έχουν μειωθεί αλλά οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις παραμένουν το ίδιο ψηλές. Η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει πλέον μετανάστες στη χώρα από τα πλέον απίθανα μέρη, χώρες ιδιαίτερα φτωχές με τεράστιες πολιτιστικές διαφορές.

Πολλοί μετανάστες, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες όχι απλώς διατηρούν τα έθιμα τους, τη γλώσσα τους, την κουλτούρα τους, κάτι που πάντα θεωρώ θετικό, αλλά θέλουν στο μέλλον αυτά να γίνουν ο κανόνας στην κοινωνία στην οποία ζουν. Έτσι δείχνουν περιορισμένη διάθεση να μάθουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία μετανάστευσαν και να υιοθετήσουν κάποια τουλάχιστον στοιχεία της κουλτούρας της.

Ας είμαστε ρεαλιστές δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να επιβάλουμε την κουλτούρα μας από τη στιγμή που δημογραφικά βρισκόμαστε σε παρακμή και αυτοί σε ακμή. Εξάλλου τη στιγμή που εμείς αμφισβητούμε και εκφράζουμε προβληματισμούς για τα πάντα στην κουλτούρα και στην ιστορία μας αυτοί διατηρούν τις αρχές και τις παραδώσεις τους αναλλοίωτες και τις προασπίζουν με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο. Αυτοί έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους και επικεντρώνονται στο να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους, ενώ εμείς ακόμη “ψαχνόμαστε” και αμπελοφιλοσοφούμε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η άρνηση τους να αφομοιωθούν δεν οφείλεται στην κοινωνική αδικία ή τα μέτρα καταστολής. Είναι προσωπική τους επιλογή που πρέπει να γίνει σεβαστή. Αν εμείς είμαστε “κακούργοι ρατσιστές” τότε τι είναι αυτοί, που στις χώρες από τις οποίες προέρχονται και τις οποίες οι ίδιοι δημιούργησαν το 99,9% πιστεύει σε μια θρησκεία. Ναι μερίδιο ευθύνης έχει και η αποικιοκρατία, ο ξένος παράγοντας και οι υπερδυνάμεις. Οι άνθρωποι όμως που απαρτίζουν τα καθεστώτα αυτά είναι πάντοτε αντανάκλαση του λαού που κυβερνούν και τα μέσα που μετέρχονται στην άσκηση εξουσίας είναι πάντοτε συμβατά με την κρατούσα κουλτούρα. Ακόμη και αν δεχτούμε πως αυτοί δεν ευθύνονται για το ρατσισμό στις χώρες τους γιατί να είμαστε εμείς υπεύθυνοι και απολογητικοί για το ρατσισμό στη δικιά μας. Συγνώμη εγώ δεν θεωρώ πως ανήκω σε καμία ανώτερη φυλή και συνεπώς αρνούμαι να δείχνω ανωτερότητα.

Ο Έλληνας μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα φιλόξενος, να είναι ξενοφοβικός, συντηρητικός και περίεργος αλλά ρατσιστής συγνώμη κύριοι της “Αριστεράς”, ευτυχώς, δεν είναι. Παρά το γεγονός ότι έχουμε τους περισσότερους μετανάστες ανά χίλιους κατοίκους στην Ευρώπη οι εθνικιστικές οργανώσεις ευτυχώς είναι περιθωριοποιημένες και αριθμούν ελάχιστα μέλη και το μοναδικό “ακροδεξιό” κόμμα που έχουμε στη βουλή δέχεται την παρουσία μεταναστών, σε σχετικά μεγάλους μάλιστα αριθμούς. Οι θέσεις του άλλωστε το καθιστούν μάλλον ανέκδοτο στου κύκλους των “πατριωτικών” κομμάτων της Ευρώπης που δείχνουν σαφώς μικρότερη ανοχή και έχουν πολύ πιο προκλητική συνθηματολογία. Ας πάψουμε λοιπόν να αυτομαστιγωνόματε και ας βρούμε πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των μεταναστών χωρίς να υποβιβάζουμε τη ζωή την ιθαγενών. Με το να βρίζουμε τη χώρα μας και να να ανεχόμαστε φαινόμενα συστηματικής παραβατικότητας δεν κερδίζουμε την συμπάθεια τους απλώς χάνουμε κάθε ελπίδα να κερδίσουμε την κατανόηση και το σεβασμό τους.

Τα γκέτο στην Νότια Αφρική ήταν προϊόν βάρβαρων νομοθετικών ρυθμίσεων, αστυνομικών και στρατιωτικών μέτρων, και συστηματικών εκτοπίσεων του μαύρου πληθυσμού. Τα γκέτο στη δυτική Ευρώπη, ειδικά τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται από τους ίδιους τους μετανάστες για οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτιστικούς λόγους. Πώς να σπάσεις τέτοιου τύπου γκέτο? Ποιος θέλει να ζει σε περιοχές αυξημένης εγκληματικότητας, υψηλής ανεργίας και σε ένα περιβάλλον που δεν του είναι καθόλου οικείο. Το να εφαρμόσεις ποσοστώσεις σε σχολεία και δημόσιους οργανισμούς για μένα είναι μέτρα καθαρά ρατσιστικά και υποκριτικά και πολλές φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.

Ο “καλός Έλληνας” από το φόβο μην χαρακτηρισθεί ρατσιστής ανέχεται την κατάληψη δημόσιων κτηρίων, βλέπε το παλιό Εφετείο στην Αθήνα, τις λαθραίες αγορές, το λαθρεμπόριο μουσικής και ταινιών, τους χιλιάδες μικροπωλητές στους δρόμους, την μικροπαραβατικότητα, ακόμη και το σωματεμπόριο και το εμπόριο ναρκωτικών στα γκέτο πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας. Σου λέει καλύτερα να εργάζεται κανείς λαθραία και να μην πληρώνει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές παρά να κλέβει. Φοβάται ακόμη να παραδεχθεί πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απότομη αύξηση της εγκληματικότητας, ειδικά στα ειδεχθή εγκλήματα, το γονάτισμα του ασφαλιστικού συστήματος, έχει η αθρόα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά και εργασία δεν υπάρχει για το σύστημα, άρα τι του απομένει για να επιβιώσει?

Και για όσους ανέξοδα λένε πως οι ασφαλιστικές εισφορές των μεταναστών κρατάν το ασφαλιστικό σύστημα θα τους υπενθυμίσω πως συνήθως πληρώνουν το ελάχιστο απαραίτητο για την ανανέωση της άδειας παραμονής ή/και τη λήψη επιδόματος ανεργίας τις περιόδους που δουλεύουν μαύρα και πως σε μερικά χρόνια δικαίως θα απαιτήσουν συντάξεις ανάλογες με την εργασία που πραγματικά προσέφεραν κα όχι ανάλογες με τις πενιχρές ασφαλιστικές τους εισφορές. Όλα αυτά τα κουτοπόνηρα κόλπα βέβαια τους τα έμαθαν τα αφεντικά τους, ιθαγενείς και παλαιότεροι μετανάστες, που προσδοκούν το εύκολο βραχυπρόθεσμο κέρδος από την εισφοροδιαφυγή. Ας μην ξεχνάμε και όλους αυτούς που ζουν τελείως παράνομα και που προτιμάν να ρισκάρουν προκειμένου να εξασφαλίζουν σταθερό μεροκάματο, κάποια στιγμή και αυτοί θα διεκδίκήσουν, δίκαια ως ένα βαθμό, τουλάχιστον συντάξεις πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τα χρήματα για αυτές τις συντάξεις, τα επιδόματα και τη ιατροφαρμακευτική κάλυψη που θα βρεθούν, σε μια χώρα όπου η παραγωγή, παρά τη δημογραφική έκρηξη λόγω μετανάστευσης, μειώνεται και ο πληθυσμός, ιθαγενείς και μετανάστες συστηματικά φοροδιαφεύγει. Είναι χαρακτηριστικό πως παρά το γεγονός ότι η χώρα πέρασε ουσιαστικά σε ύφεση η μετανάστευση μόνο το τελευταίο έτος αυξήθηκε κατά 70%. Όσα δάνεια και αν δώσουν οι τράπεζες για νέα σπίτια και τουριστικές επιχειρήσεις η οικοδομική δραστηριότητα και ο τουρισμός από μόνοι τους δεν μπορούν να απασχολήσουν πλέον σημαντικό μερίδιο των νέων μεταναστών. Η χώρα καλόμαθε να ζει με δανεικά, κάποια στιγμή όμως έρχεται και η ώρα της πληρωμής.

Η αγροτική παραγωγή μετά την μείωση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων έχει καταρρεύσει, η ναυτιλία είναι σε παρακμή, οι εξαγωγές και η βιομηχανία έχουν συρρικνωθεί και η εμπορική δραστηριότητα και η αγορά των υπηρεσιών έχει συγκεντρωθεί σε λίγα σουπερμάρκετ και πολυκαταστήματα που ανήκουν σε πολυεθνικές και συνεπώς εξάγουν το χρήμα που κερδίζουν από τη χώρα. Το ισοζύγιο είναι καθαρά αρνητικό και διαρκώς χειροτερεύει, αυτό όμως δεν φαίνεται να πτοεί το μεταναστευτικό ρεύμα ειδικά από χώρες όπου η κατάσταση οικονομικά είναι πολύ χειρότερη. Η απόσταση της χώρας από τις πιο ανεπτυγμένες μεγαλώνει και δεν υπάρχει αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει.

Σαφώς το κύριο αίτιο για την εγκληματικότητα είναι πάντα η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας, ναι αν οι μετανάστες ήταν πλούσιοι και μορφωμένοι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Δεν ζούμε όμως σε μια ουτοπική κοινωνία, ας είμαστε λοιπόν τουλάχιστον στα βασικά ρεαλιστές. Τα κατασταλτικά μέτρα ασφαλώς δεν είναι η λύση αλλά όσο δεν κάνουμε σημαντικά βήματα προόδου σε άλλους τομείς παραμένουν δυστυχώς απαραίτητα. Όσοι ζητάνε την κατάργηση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν στο σπίτι τους άσυλο σε ένα λόχο, συσσίτιο σε ένα τάγμα και εργασία σε ένα σύνταγμα μεταναστών, ή εναλλακτικά να δεχθούν μια ραγδαία αύξηση στους φόρους προκειμένου να καλυφτούν τα αντίστοιχα έξοδα στέγασης, σίτισης και εύρεσης εργασίας από το κράτος γιατί αν περιμένουμε από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση “σωθήκαμε”. Καμία λύση στο πρόβλημα δεν είναι ανέξοδη, η μη προσπάθεια όμως σίγουρα δεν είναι λύση.

Αν οι ιδέες μου ακούγονται αιρετικές ή προσβάλουν κάποιους ειλικρινά λυπάμαι, δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλά δεν ζητώ συγνώμη επικαλούμενος το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.