Στη ζωή μου μέχρι σήμερα ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής. Οι ιδέες μου, οι απόψεις μου και η δράση μου σπάνια τύχαιναν της επιδοκιμασίας του περιβάλλοντος μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κύκλο μου με χαρακτηρίζουν αντισυμβατικό, ιδιόρρυθμο, κάποιοι θα πουν ακόμη πως διακρίνομαι κάποιες φορές από μια τάση αυτοκαταστροφής. Αυτό το τελευταίο ελάχιστα το πιστεύω και θεωρώ πως αυτή η γνώμη βασίζετε στο χάσμα που μας χωρίζει.
Οι ιδιαιτερότητες μου στον τρόπο που εκφράζομε και δρω βασίζονται πάντα στις αξίες μου και στην κοσμοθεωρία μου. Οι απόψεις μου όσο σκληρές και αλαζονικές και να ακούγονται αντικατοπτρίζουν αυτά που πιστεύω. Δυσκολεύομαι να λέω ψέματα, ακόμη και κατά συνθήκη. Οι δημόσιες σχέσεις μου πολλές φορές είναι τραγικές διότι δεν μπορώ να «χαϊδεύω αυτιά» και έχω πάντα πολύ υψηλές απαιτήσεις από αυτούς με τους οποίους συναναστρέφομαι ακόμη και αν εγώ ξέρω πως δεν ανταποκρίνομαι στις δικές τους.
Δεν έχω καμία υπομονή με τους ανθρώπους που δεν μου προσφέρουν τίποτα και κοιτούν πως να με εκμεταλλευτούν. Δείχνω σχετικά εύκολα εμπιστοσύνη, αν αντιληφθώ όμως πως αδικούμε γίνομαι ιδιαίτερα σκληρός. Είναι ίσως η μοναδική μου άμυνα διότι βασίζω ελάχιστα στους άλλους. Δείχνω ανοχή στην έλλειψη σεβασμού αρκεί αυτή να μην επηρεάζει τη ζωή και την διάθεση μου. Αυτό πολλοί το εκλαμβάνουν ως αδυναμία και εκπλήσσονται όταν αντιδρώ απότομα αφού αυτοί ξεπεράσουν τα όρια που έχω θέσει.
Πολλές φορές φλυαρώ ασύστολα για ασήμαντα πράγματα και σιωπώ για αυτά που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μου. Η φλυαρία είναι ένα είδος εκτόνωσης και η σιωπή φυσικά ένα είδος άμυνας. Ίσως να μη χρησιμοποιώ όπως θα έπρεπε τα δύο αυτά εργαλεία. Ξεφεύγω συχνά και κουράζω τους συνομιλητές μου με άχρηστες πληροφορίες και φθηνά κουτσομπολιά. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.
Με πονάει πολλές φορές όταν οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται το σκεπτικό μου και τις προθέσεις μου. Όμως αρνούμαι πεισματικά να γίνω απολογητικός και είμαι πάντα περήφανος για τις απόψεις μου. Σε γενικές γραμμές δε θεωρώ πως με τη δράση μου έχω αδικήσει κάποιον. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και δεν μετανιώνω για τον τρόπο που τις αξιοποίησα. Ούτε φυσικά φθονώ αυτούς που είχαν περισσότερες. Αηδιάζω με τους ανθρώπους που βασίζουν την άποψη τους για μένα στο φθόνο και στον ανταγωνισμό. Αυτό διότι ούτε ανταγωνιστικός είμαι, ούτε προκαλώ με τη στάση μου. Εκτιμώ αυτούς που με αποδέχονται για αυτό που είμαι και δεν με βάζουν σε καλούπια, ούτε με κατατάσσουν σε ομάδες.
Με εκνευρίζουν ιδιαίτερα όλοι οι νεαροί, άκαπνοι, «φιλόσοφοι» με το περισπούδαστο ύφος που μιλούν για τις ανθρώπινες αξίες, την επανάσταση, τις ταξικές συγκρούσεις και την αδικία που τους κατατρέχει. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν ανάγουν τη βωμολοχία σε τέχνη και την ημιμάθεια σε επιστήμη. Μιλούν για ισότητα και σεβασμό και έχουν ελάχιστο σεβασμό για όποιον έχει διαφορετική γνώμη. Μιλούν για χαμένες ευκαιρίες και συνήθως δεν παράγουν τίποτα και φυσικά για όλα τους φταίει ο αόρατος εχθρός, το σύστημα και η κακή τους μοίρα που γεννήθηκαν στην κακούργα Ελλάδα που δεν εκτιμά το μοναδικό τους ταλέντο και την τεράστια ευφυΐα τους. Κάποτε θεωρούσα πως η στάση τους οφείλεται σε αφέλεια και σε μια νεανική παρορμητικότητα, τώρα απλώς τους θεωρώ κακομαθημένους εγωιστές. Ίσως τους αδικώ αλλά αυτό πιστεύω και άρα αυτό θα γράψω όσο σκληρό και αν ακούγεται.
Αυτό που με στενοχωρεί ιδιαίτερα είναι πως όλοι μιλάνε για τις αδικίες στη ζωή αλλά στην προσωπική τους πορεία συνήθως δεν κάνουν τίποτα από αυτά που επαγγέλλονται. Κατηγορούν τους άλλους για εκμετάλλευση άλλα όταν τους δοθεί η ευκαιρία κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μιλάν για αλληλεγγύη μόνο όταν έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό, όταν όμως τους έχεις ανάγκη σφυρίζουν σκοπό κλέφτικο.
Όλοι αυτοί που μας καταδυναστεύουν είναι δικιά μας αντανάκλαση, αν δεν αλλάξουμε εμείς γιατί να αλλάξουν αυτοί, που είναι και οι πιο βολεμένοι. Για μένα οι ηθικές αξίες μιας κοινωνίας δεν εξαρτώνται από τάξεις, πλούτο και συγκυρίες αλλά από τη διάθεση που έχει ο καθένας προσωπικά να προσφέρει στο σύνολο και να δώσει το παράδειγμα στους άλλους. Κανείς δεν περιμένει θυσίες άλλα όλοι ελπίζουν πως θα υπάρχει στο μέλλον μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση και συνεργασία. Αυτοί που είναι οπαδοί της σύγκρουσης και ριζοσπαστικών αλλαγών απλά με κουράζουν και αρνούμαι να συμπορευτώ μαζί τους ακόμη και αν αυτό είναι δημοφιλές. Παραμένω σταθερά οπαδός της δημιουργίας, του διαλόγου και της σύνθεσης.
Σιχαίνομαι την ηθικολογία αν και εγώ ο ίδιος δεν την αποφεύγω στις συζητήσεις και στα γραπτά μου. Θεωρώ μέγιστους υποκριτές αυτούς που ηθικολογούν ασύστολα ακόμη και αν ο λόγος τους κρύβει αλήθειες. Γενικά είμαι δύσπιστος απέναντι σε ανθρώπους που δηλώνουν «καλά παιδιά» και περιαυτολογούν. Η ταπεινότητα για μένα αποτελεί ύψιστη αρετή, αισθάνομαι ιδιαίτερα άσχημα όταν συνειδητοποιώ ότι έδρασα ή μίλησα αλαζονικά.
Είμαι ίσως πολύ πιο αυστηρός με τους άλλους από ότι με τον εαυτό μου. Είναι κάτι που αποφεύγω να αναλύσω και που μάλλον πρέπει να διορθώσω άμεσα. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα αλλά δεν τα βαπτίζω όλα πρόοδο και πολλές φορές με αυτά που βλέπω γύρω μου γίνομαι απαισιόδοξος. Δεν πιστεύω σε θαύματα, ούτε σε μαγικές λύσεις, άλλωστε δεν έχω δει πολλά στη ζωή μου. Κάπου στο βάθος όμως του μυαλού μου διατηρώ την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Αλλά και να μη γίνει αυτό γενικά είμαι ευχαριστημένος και το μόνο που φοβάμαι είναι οι δυσάρεστες εκπλήξεις που πάντα παραμονεύουν.
P.S.
Σκέφτομαι την επόμενη φορά να γράψω κάτι πιο ευχάριστο και ουσιαστικό ;0)
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Gloomy Thoughts
The faults of the past haunt me and are the main reason for my present pessimism, the dreams of the future are now nightmares that often keep me awake and don’t allow me to rest. Gloomy thoughts, unpleasant feelings… My spirit travels through mysterious paths…
Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009
Poetic Moments
The night is young, my dreams are old... whispers in a crowded stadium. I hardly remember the days when I only looked to the future, full of ambition and confidence. A false feeling of immortality, vanity and a slight arrogance. How humble I seem today... I wonder whether it is a sine of weakness or wisdom. No regrets though, no regrets...
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
ΚΑΛΟΥΠΙΑ
Το σύνηθες είναι να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους, να τους βάζεις σε καλούπια, ανάλογα με την εξωτερική τους εμφάνιση, το επάγγελμα τους, την περιουσία τους, την καταγωγή τους, την κοινωνική τους τάξη. Αν εμβαθύνεις λίγο παραπάνω μπορεί να κοιτάξεις και την μόρφωση τους, την πνευματική τους καλλιέργεια, την πολιτική τους κατεύθυνση, την ιδεολογία τους, τις καθημερινές τους συνήθειες. Όταν κρίνεις κάποιον πιθανότατα κοιτάς όλα τα παραπάνω μέσα από το πρίσμα των δικών σου πεποιθήσεων και προκαταλήψεων και βάζεις ετικέτες. Είναι άραγε όμως τόσο απλά τα πράγματα…
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Modern Day Heroes and Legends of the Past
What has always distinguished heroes from others was their ability and/or will to do what others around them did not. The legendary heroes of the past gained fame through their record and/or sacrifices in bloody battlefields, dark dungeon rooms and crowded streets. Some of them were ambitious political and/or military leaders who through their brave and defiant actions inspired nations to follow them. They led by example showing remarkable mental strength and resilience. Their names were entered in history books, artists painted portraits and erected statues of them; their faces were even depicted in coins and paper money.
Nowadays modern day warfare produces no heroes, only war criminals and numerous innocent victims. People in dark dungeons and maximum security prisons are all considered common criminals. Demonstrations in crowded streets generally just cause frustration, the people leading them gain some notoriety but nobody considers them heroes. So who are the modern day heroes?
Some say doctors who save lives, others artists that touch our inner feelings while others glorify the achievements of famous athletes. The latter with their physical presence and struggle remind us of the days when men had to rely on their own strength and ingenuity to survive in environments much harsher than those we live in today.
In any case most people nowadays like to think that for every famous modern-day heroes there are thousands others we haven't discovered who with their sacrifices preserve and improve our society. These people will never gain fame and fortune, they know it well, and that makes them even greater.
Nowadays modern day warfare produces no heroes, only war criminals and numerous innocent victims. People in dark dungeons and maximum security prisons are all considered common criminals. Demonstrations in crowded streets generally just cause frustration, the people leading them gain some notoriety but nobody considers them heroes. So who are the modern day heroes?
Some say doctors who save lives, others artists that touch our inner feelings while others glorify the achievements of famous athletes. The latter with their physical presence and struggle remind us of the days when men had to rely on their own strength and ingenuity to survive in environments much harsher than those we live in today.
In any case most people nowadays like to think that for every famous modern-day heroes there are thousands others we haven't discovered who with their sacrifices preserve and improve our society. These people will never gain fame and fortune, they know it well, and that makes them even greater.
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Success
The idea of success has haunted my thoughts since I was a child. I often admired and sometimes envied successful people around me. Many of my decisions and acts where based on dreams and aspiration of success or at least thoughts on how to avoid failure. The complexity of the idea of success and its consequences is constantly troubling my humble mind.
I have always wondered about the qualities that make a person successful. Intelligence, resilience, commitment and hard work are some of the keys to success. These qualities most times should be the necessary tools to achieve professional, social and family goals. The extent to which someone possesses and grows these qualities is closely related to his chances of succeeding in life.
Achieving all or some of his goals should make a person happy and content. His self-confidence will most probably grow exponentially. Some times it may even lead to arrogance, in any case successful people are inclined to test their abilities to the maximum and they expect others to follow. This overstretching may lead to great things and/or catastrophic failures.
People often wonder how successful they truly are and whether they should put more effort in it. The crucial question is at which point should someone feel successful. How do we recognize and measure success, can we measure are own success or do others do it for us? The recognition of someone’s success by his piers can often be more important to him than the success itself. This recognition can bring fame, even glory and pave the path for new accomplishments. A person who is considered by others successful in his field is well respected, people follow him and are persuaded by him more easily. The environment around him is more favorable and full of opportunities.
At some point most people look back at their lives and assess their acts and achievements. For some this is a pleasant experience, for others melancholic or even depressing. Sometimes it is hard to remember the challenges of the past and to explain what went wrong and why some of the aims and objectives where never met. Sometimes even if the majority of the goals have been achieved we feel that we should have aimed for greater, more important things, that we underestimated our abilities and/or prioritized things wrongly.
Success remains my holy grail…
I have always wondered about the qualities that make a person successful. Intelligence, resilience, commitment and hard work are some of the keys to success. These qualities most times should be the necessary tools to achieve professional, social and family goals. The extent to which someone possesses and grows these qualities is closely related to his chances of succeeding in life.
Achieving all or some of his goals should make a person happy and content. His self-confidence will most probably grow exponentially. Some times it may even lead to arrogance, in any case successful people are inclined to test their abilities to the maximum and they expect others to follow. This overstretching may lead to great things and/or catastrophic failures.
People often wonder how successful they truly are and whether they should put more effort in it. The crucial question is at which point should someone feel successful. How do we recognize and measure success, can we measure are own success or do others do it for us? The recognition of someone’s success by his piers can often be more important to him than the success itself. This recognition can bring fame, even glory and pave the path for new accomplishments. A person who is considered by others successful in his field is well respected, people follow him and are persuaded by him more easily. The environment around him is more favorable and full of opportunities.
At some point most people look back at their lives and assess their acts and achievements. For some this is a pleasant experience, for others melancholic or even depressing. Sometimes it is hard to remember the challenges of the past and to explain what went wrong and why some of the aims and objectives where never met. Sometimes even if the majority of the goals have been achieved we feel that we should have aimed for greater, more important things, that we underestimated our abilities and/or prioritized things wrongly.
Success remains my holy grail…
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
Εγωισμοί και Πάθη σε μια Σύγχρονη Κοινωνία
Η καμμένη γη μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ιδιαίτερα γόνιμη γη. Μέσα από μια καταστροφή μπορεί να επέλθει το ταρακούνημα που θα οδηγήσει στην αναγέννηση, το διαφωτισμό. Όλα είναι θέμα διάθεσης, συναισθήματος, αφοσίωσης.
Είναι σίγουρα δύσκολο να θυσιάσεις το εγώ για έναν κοινωνικό σκοπό, να αφοσιωθείς σε εργασίες που αφορούν το κοινό καλό, να είσαι ανιδιοτελής και ταπεινός, όχι γιατί το απαιτεί κάποια θρησκεία αλλά γιατί το αισθάνεσαι. Τα ιδανικά, οι αρχές και αξίες του καθενός ποικίλουν οι πειρασμοί είναι όμως πάντα οι ίδιοι.
Ένας αγώνας χωρίς προσωπικά οφέλη, χωρίς διακρίσεις και αναγνώριση φαντάζει μάταιος. Απαιτεί περίσσια ψυχικά αποθέματα, υπομονή και επιμονή. Η δύναμη, που κρύβει ο καθένας μέσα του, του είναι άγνωστη μέχρι να προσπαθήσει και να έρθει αντιμέτωπος με τις Ερινύες και τα πάθη του. Μέσα από τον αγώνα του επιζητεί μια λύτρωση αλλά συχνά θα αναγκαστεί να προβεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.
Η ματαιοδοξία, η απληστία και άλλες «θανάσιμες αμαρτίες» μας θυμίζουν τη θνητότητα μας, το ατελές της ύπαρξης μας, τα όρια των αντοχών μας. Αυτές οι αδυναμίες είναι κομμάτι της ζωής μας και αποτελούν για κάποιους πρόκληση για υπέρβαση ενώ για άλλους αυτοσκοπό. Ναι σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που βρίσκουν ικανοποίηση μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ο άπληστος για παράδειγμα βρίσκει ικανοποίηση μέσα από τον αγώνα του για περισσότερα αγαθά. Μπορεί αυτή του η ικανοποίηση να κρύβει μια βαθύτερη δυστυχία αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η απληστία αποτελεί κινητήριο μοχλό και διαμορφωτή των στόχων του στη ζωή.
Πως μπορεί όμως να προοδεύσει μια παρηκμασμένη κοινωνία που τα μέλη της είναι έρμαια των παθών τους. Πως μπορεί κανείς να συνεργαστεί και να βασιστεί με ανθρώπους που κοιτούν σχεδόν αποκλειστικά το εγώ του, που αγνοούν ή αδιαφορούν το κοινωνικό συμφέρον. Σε μια τέτοια κοινωνία ο κόσμος είναι καχύποπτος και αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του γείτονα του, του φίλου του, του συγγενή του. Όλα εξηγούνται και ανάγονται στο προσωπικό συμφέρον. Ο ανθρωπισμός χάνεται μέσα στην άβυσσο της πονηριάς και της απάτης.
Οι «φιλανθρωπικές δράσεις», οι μη κυβερνητικές οργανώσεις μοιάζουν να διέπονται από περίσσια υποκρισία, να υποκρύπτουν σκοτεινά κίνητρα και να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των εμπνευστών και δημιουργών τους. Οι σκέψεις των ανθρώπων βασίζονται σε συνομοσιολογικά σενάρια, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις. Η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα στο βούρκο της διαφθοράς, τη λασπολογία και την μιζέρια. Ο συμβιβασμός, η αναισθησία και ο ισοπεδωτισμός πνίγουν κάθε προσπάθεια αλλαγής. Οι ακρότητες και οι συγκρουσιακές λογικές γεμίζουν τους ανθρώπους με μελαγχολία για το μέλλον.
Μέσα από τους παραπάνω προβληματισμούς εκτόνωσα για μια ακόμη φόρα ένα μέρος της απογοήτευσης μου για αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία την οποία ζω και «δημιουργώ». Κλείνω με μια τελευταία σκέψη, αυτό που με φοβίζει πάντα περισσότερο από τα άδεια ταμεία είναι οι άδειες ψυχές.
Είναι σίγουρα δύσκολο να θυσιάσεις το εγώ για έναν κοινωνικό σκοπό, να αφοσιωθείς σε εργασίες που αφορούν το κοινό καλό, να είσαι ανιδιοτελής και ταπεινός, όχι γιατί το απαιτεί κάποια θρησκεία αλλά γιατί το αισθάνεσαι. Τα ιδανικά, οι αρχές και αξίες του καθενός ποικίλουν οι πειρασμοί είναι όμως πάντα οι ίδιοι.
Ένας αγώνας χωρίς προσωπικά οφέλη, χωρίς διακρίσεις και αναγνώριση φαντάζει μάταιος. Απαιτεί περίσσια ψυχικά αποθέματα, υπομονή και επιμονή. Η δύναμη, που κρύβει ο καθένας μέσα του, του είναι άγνωστη μέχρι να προσπαθήσει και να έρθει αντιμέτωπος με τις Ερινύες και τα πάθη του. Μέσα από τον αγώνα του επιζητεί μια λύτρωση αλλά συχνά θα αναγκαστεί να προβεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.
Η ματαιοδοξία, η απληστία και άλλες «θανάσιμες αμαρτίες» μας θυμίζουν τη θνητότητα μας, το ατελές της ύπαρξης μας, τα όρια των αντοχών μας. Αυτές οι αδυναμίες είναι κομμάτι της ζωής μας και αποτελούν για κάποιους πρόκληση για υπέρβαση ενώ για άλλους αυτοσκοπό. Ναι σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που βρίσκουν ικανοποίηση μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ο άπληστος για παράδειγμα βρίσκει ικανοποίηση μέσα από τον αγώνα του για περισσότερα αγαθά. Μπορεί αυτή του η ικανοποίηση να κρύβει μια βαθύτερη δυστυχία αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η απληστία αποτελεί κινητήριο μοχλό και διαμορφωτή των στόχων του στη ζωή.
Πως μπορεί όμως να προοδεύσει μια παρηκμασμένη κοινωνία που τα μέλη της είναι έρμαια των παθών τους. Πως μπορεί κανείς να συνεργαστεί και να βασιστεί με ανθρώπους που κοιτούν σχεδόν αποκλειστικά το εγώ του, που αγνοούν ή αδιαφορούν το κοινωνικό συμφέρον. Σε μια τέτοια κοινωνία ο κόσμος είναι καχύποπτος και αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του γείτονα του, του φίλου του, του συγγενή του. Όλα εξηγούνται και ανάγονται στο προσωπικό συμφέρον. Ο ανθρωπισμός χάνεται μέσα στην άβυσσο της πονηριάς και της απάτης.
Οι «φιλανθρωπικές δράσεις», οι μη κυβερνητικές οργανώσεις μοιάζουν να διέπονται από περίσσια υποκρισία, να υποκρύπτουν σκοτεινά κίνητρα και να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των εμπνευστών και δημιουργών τους. Οι σκέψεις των ανθρώπων βασίζονται σε συνομοσιολογικά σενάρια, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις. Η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα στο βούρκο της διαφθοράς, τη λασπολογία και την μιζέρια. Ο συμβιβασμός, η αναισθησία και ο ισοπεδωτισμός πνίγουν κάθε προσπάθεια αλλαγής. Οι ακρότητες και οι συγκρουσιακές λογικές γεμίζουν τους ανθρώπους με μελαγχολία για το μέλλον.
Μέσα από τους παραπάνω προβληματισμούς εκτόνωσα για μια ακόμη φόρα ένα μέρος της απογοήτευσης μου για αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία την οποία ζω και «δημιουργώ». Κλείνω με μια τελευταία σκέψη, αυτό που με φοβίζει πάντα περισσότερο από τα άδεια ταμεία είναι οι άδειες ψυχές.
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Συμπεράσματα
Μετά από ελάχιστη σκέψη και καμία απολύτως ανάλυση παραθέτω αυθόρμητα τα προσωπικά μου συμπεράσματα από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές:
1.Η εκλογική μάχη από όλα τα κόμματα, ακόμη και τα πολύ μικρά, δόθηκε σαν να ήταν οι εκλογές εθνικές. Όλοι ξέχασαν, επίτηδες, το διακύβευμα των εκλογών. Είμαστε μάλλον πολύ λιγότερο Ευρωπαίοι από όσο νομίζουμε.
2.Η αποχή, ακόμη και αν δεχτούμε πως σε ένα βαθμό οφείλεται στο μακάβριο γεγονός ότι δεν έχουν αφαιρεθεί από τους εκλογικούς καταλόγους ένα εκατομμύριο αποβιώσαντες συμπολίτες μας (αχ αυτό το δημογραφικό), ήταν εξαιρετικά μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα και δείχνει την απογοήτευση του κόσμου. Στην αποχή συνέβαλαν βεβαίως και η θρησκευτική αργία, ο καλός καιρός, οι όμορφες παραλίες της χώρας, η έλλειψη αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, η απογοήτευση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η απολιτική σκέψη και στάση του σύγχρονου Έλληνα.
3.Η κοινωνία συντηρηκοποιήθηκε, η αριστερά συρρικνώθηκε Αναμενόμενο μιας και αυτά για τα οποία πάλευε η αριστερά δογματικά και επίμονα τελευταίως (άσυλο, νομιμοποίητη μεταναστών, προσλήψεις στο δημόσιο κ.α.) δεν φαίνεται να έχουν σχέση με τις τρέχουσες προτεραιότητες μιας παρηκμασμένης κοινωνίας που πλήττεται οικονομικά, δημογραφικά και πολιτιστικά, παράγει ελάχιστα υλικά και πνευματικά αγαθά και είναι έντονα απαισιόδοξη για το μέλλον.
4.Νέα ηγεμονική θέση των σοσιαλδημοκρατών που άρχισαν να μοιράζουν υπουργεία και υποσχέσεις, σαν μην πέρασε μια μέρα...
5.Κατρακύλα της παραδοσιακής συντηρητικής παράταξης που αδυνατεί να ελέγξει τα φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς και γραφειοκρατίας και άρχισε να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι σύντομα θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
6.Ξεπέταγμα μια νέας πολιτικής δύναμης, οικολόγοι στο όνομα και με “προοδευτικές” και μπερδεμένες ιδέες σε διάφορα εθνικά και μη θέματα, τώρα που θα έχουν εκπροσώπηση στο ευρωκοινοβούλιο θα έχουν την ευκαιρία να μας δείξουν ξεκάθαρα πόσο πολύ πονάνε τον τόπο και έχουν επαφή με τα προβλήματα του και τι μπορούν να προσφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες για το περιβάλλον.
7.Άνοδος των πολύ μικρών κομμάτων, κυνηγοί, μακεδόνες, φιλελεύθεροι, φασίστες και οι ακροαριστεροί όλοι μπορούν να πανηγυρίζουν διότι πέτυχαν να εισπράξουν την ψήφο διαμαρτυρίας του λαού και να διαφημίσουν τις θέσεις τους με την ελπίδα πως στο μέλλον θα τους πάρει ο κόσμος πιο πολύ στα σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση η διασπορά της ψήφου είναι υγεία για τη δημοκρατία και είναι σαφώς προτιμότερη της αποχής που ευνοεί αποκλειστικά τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.
8.Ο κόσμος, έστω και καθυστερημένα, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα σχεδόν διακοσμητικό όργανο με πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες. Στην ουσία μόνο ψηφίσματα παράγει. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις διαρκώς μειώνονται ενώ τα πρόστιμα, η οικονομική συνεισφορά της χώρας και οι υποχρεώσεις συνεχώς μεγαλώνουν. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποτελεί πια απατηλό όνειρο, ευρωπαϊκές αξίες δεν υπάρχουν και η ευρωπαϊκή διεύρυνση προχωρά με όρους καθαρά πολιτικούς. Σε αυτή την Ευρώπη η Ελλάδα είναι στην ψυχή του Έλληνα μια μικρή αδύναμη επαρχία, υποτελής με αβέβαιο μέλλον.
Αυτά σκέφτηκα προς το παρόν, τα περισσότερα, ομολογώ, δυσάρεστα, αυτά έχει η ζωή...
1.Η εκλογική μάχη από όλα τα κόμματα, ακόμη και τα πολύ μικρά, δόθηκε σαν να ήταν οι εκλογές εθνικές. Όλοι ξέχασαν, επίτηδες, το διακύβευμα των εκλογών. Είμαστε μάλλον πολύ λιγότερο Ευρωπαίοι από όσο νομίζουμε.
2.Η αποχή, ακόμη και αν δεχτούμε πως σε ένα βαθμό οφείλεται στο μακάβριο γεγονός ότι δεν έχουν αφαιρεθεί από τους εκλογικούς καταλόγους ένα εκατομμύριο αποβιώσαντες συμπολίτες μας (αχ αυτό το δημογραφικό), ήταν εξαιρετικά μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα και δείχνει την απογοήτευση του κόσμου. Στην αποχή συνέβαλαν βεβαίως και η θρησκευτική αργία, ο καλός καιρός, οι όμορφες παραλίες της χώρας, η έλλειψη αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, η απογοήτευση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η απολιτική σκέψη και στάση του σύγχρονου Έλληνα.
3.Η κοινωνία συντηρηκοποιήθηκε, η αριστερά συρρικνώθηκε Αναμενόμενο μιας και αυτά για τα οποία πάλευε η αριστερά δογματικά και επίμονα τελευταίως (άσυλο, νομιμοποίητη μεταναστών, προσλήψεις στο δημόσιο κ.α.) δεν φαίνεται να έχουν σχέση με τις τρέχουσες προτεραιότητες μιας παρηκμασμένης κοινωνίας που πλήττεται οικονομικά, δημογραφικά και πολιτιστικά, παράγει ελάχιστα υλικά και πνευματικά αγαθά και είναι έντονα απαισιόδοξη για το μέλλον.
4.Νέα ηγεμονική θέση των σοσιαλδημοκρατών που άρχισαν να μοιράζουν υπουργεία και υποσχέσεις, σαν μην πέρασε μια μέρα...
5.Κατρακύλα της παραδοσιακής συντηρητικής παράταξης που αδυνατεί να ελέγξει τα φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς και γραφειοκρατίας και άρχισε να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι σύντομα θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
6.Ξεπέταγμα μια νέας πολιτικής δύναμης, οικολόγοι στο όνομα και με “προοδευτικές” και μπερδεμένες ιδέες σε διάφορα εθνικά και μη θέματα, τώρα που θα έχουν εκπροσώπηση στο ευρωκοινοβούλιο θα έχουν την ευκαιρία να μας δείξουν ξεκάθαρα πόσο πολύ πονάνε τον τόπο και έχουν επαφή με τα προβλήματα του και τι μπορούν να προσφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες για το περιβάλλον.
7.Άνοδος των πολύ μικρών κομμάτων, κυνηγοί, μακεδόνες, φιλελεύθεροι, φασίστες και οι ακροαριστεροί όλοι μπορούν να πανηγυρίζουν διότι πέτυχαν να εισπράξουν την ψήφο διαμαρτυρίας του λαού και να διαφημίσουν τις θέσεις τους με την ελπίδα πως στο μέλλον θα τους πάρει ο κόσμος πιο πολύ στα σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση η διασπορά της ψήφου είναι υγεία για τη δημοκρατία και είναι σαφώς προτιμότερη της αποχής που ευνοεί αποκλειστικά τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.
8.Ο κόσμος, έστω και καθυστερημένα, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα σχεδόν διακοσμητικό όργανο με πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες. Στην ουσία μόνο ψηφίσματα παράγει. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις διαρκώς μειώνονται ενώ τα πρόστιμα, η οικονομική συνεισφορά της χώρας και οι υποχρεώσεις συνεχώς μεγαλώνουν. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποτελεί πια απατηλό όνειρο, ευρωπαϊκές αξίες δεν υπάρχουν και η ευρωπαϊκή διεύρυνση προχωρά με όρους καθαρά πολιτικούς. Σε αυτή την Ευρώπη η Ελλάδα είναι στην ψυχή του Έλληνα μια μικρή αδύναμη επαρχία, υποτελής με αβέβαιο μέλλον.
Αυτά σκέφτηκα προς το παρόν, τα περισσότερα, ομολογώ, δυσάρεστα, αυτά έχει η ζωή...
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Ambition
How much ambition ambition should an ordinary person have, how does he measure and control it? Does his environment affect the level of his ambitions? When his dreams get shuttered does he still have ambitions as great as before? How healthy is it to have ambitions that are way beyond your potential? These are just a few questions related to ambition that I have a problem answering.
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Πολιτιστικές και Θρησκευτικές Συγκρούσεις – Αιτήματα και προκλήσεις σε ένα εθνικό κράτος που μετεξελίσσεται σε πολυπολιτισμικό
Με αυτά που γράφω σήμερα σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν, ειδικότερα οι μουσουλμάνοι φίλοι και γνωστοί μου, που σίγουρα αν διαβάσουν το κείμενο μου θα με παρεξηγήσουν. Κάποιοι ίσως με πουν και ρατσιστή, άλλοι, εθνικιστές φίλοι μου, προδότη, κάποιοι απλώς τρελό πεσιμιστή και ημιμαθή. Ο κρίνων πάντα κρίνεται και όλες οι γνώμες είναι σεβαστές. Ότι γράφω είναι προσωπικές απόψεις, ευμετάβλητες ανάλογα με τη χρονική συγκυρία και το περιβάλλον στο οποίο ζω και το οποίο διαμορφώνει μαζί με τα βιώματα μου τη σκέψη μου. Αν και προσπαθώ στη ζωή μου να βασίζομαι στη λογική σαφώς και τα γραφόμενα μου επηρεάζονται από συναισθηματισμούς και προκαταλήψεις, ουδείς τέλειος.
Αν σε κάτι είμαι ιδιαίτερα φανατικός είναι στην αντίληψη και στην εφαρμογή του μέτρου. Αν γυρίσει κάποιος να με προσβάλει θα απαντήσω ίσως ανάλογα αλλά πολύ σπάνια η αντίδραση μου θα είναι δυσανάλογη της επίθεσης που δέχτηκα. Δεν πρόκειται ποτέ να δικαιολογήσω βίαιες συμπεριφορές στο όνομα της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας. Καμία κουλτούρα ή ιδεολογία δεν δικαιολογεί πράξεις τυφλής βίας και καταστροφής.
Οι συγκρούσεις και οι καταστροφές που πλέον έχουν γίνει δυστυχώς κανόνας στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας στην οποία ζω με έχουν προβληματίσει και φοβίσει ιδιαίτερα. Μερικές φορές, δεν το κρύβω, αισθάνομαι ξένος στη χώρα που γεννήθηκα, πιο ξένος και ανασφαλής καμιά φορά από ότι αισθανόμουν στο εξωτερικό όπου έζησα πάνω από οκτώ χρόνια. Και αυτό που με έχει αποξενώσει και μου προκαλεί ανασφάλεια δεν είναι η αδυναμία μου να κατανοήσω τις δεκάδες γλώσσες που μιλιούνται στο δρόμο και η αυξημένη εγκληματικότητα αλλά η υποκρισία και ο παραλογισμός που καθημερινά συναντώ.
Οι νόμοι ενός κράτους, όσο σκληροί και άδικοι και αν είναι, πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους, αλλιώς δεν έχει νόημα να ζούμε σαν κοινωνία, ας επιστρέψουμε στις σπηλιές και ας επικρατήσουν οι ισχυρότεροι. Αν πάλι κάποιοι θέλουν να κάνουν την “ηρωική επανάσταση” τους θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν και την ανάλογη αντίσταση. Δεν υπάρχουν εξεγέρσεις χωρίς κόστος, ούτε απόλυτες αλήθειες τις οποίες όλοι θα πρέπει να ασπαστούμε.
Όσο γραφικές και παράλογες ήταν οι συγκεντρώσεις των θρησκόληπτων Χριστιανών για τις ταυτότητες άλλο τόσο ήταν αυτές των επίσης θρησκόληπτων μουσουλμάνων μεταναστών για τη δήθεν προσβολή της θρησκείας τους σε μια έρευνα για ναρκωτικά σε περιοχή που αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα διακίνησης και χρήσης. Και οι δυο ομάδες αμφισβήτησαν ανοικτά την κοσμικότητα του κράτους. Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως οι πρώτοι δεν προκάλεσαν καταστροφές ούτε τρομοκράτησαν τον κόσμο με τη βία. Αυτό ίσως εξηγείται ως ένα βαθμό από το γεγονός πως οι πρώτοι βλέπουν την πόλη ως δικιά τους ενώ οι δεύτεροι ως κάτι ξένο το οποίο θα θελαν να “κερδίσουν”.
Κάποιοι αυτόκλητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βιάστηκαν να ρίξουν όλη την ευθύνη στους “άδικους και σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς”, στους “ρατσιστές και ξενοφοβικούς Έλληνες” και το “ρατσιστικό, ανελεύθερο κράτος”. Όσο αδύνατη και διεφθαρμένη και αν είναι η δημοκρατία μας αποτελεί πάντα τον μεγαλύτερο μας σύμμαχο στην προσπάθεια επίτευξης κάποιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν απλώς την απαξιώνουμε, την καθυβρίζουμε και τη λοιδορούμε χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά σε αύτη οδηγούμε την κοινωνία σε αδιέξοδο και σε καταστρεπτικές συγκρούσεις. Είναι επίσης παράλογο να βαπτίζουμε ρατσιστή και εθνικιστή κάθε ιθαγενή που αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα “πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά” δεδομένα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι υπέρ της κατάργησης των συνόρων. Αλλοίμονο αν έπρεπε να ζούμε συνέχεια πίσω από τοίχοι περιτριγυρισμένοι από εχθρούς. Ναι ας δοθεί άσυλο και πλήρη πολιτικά δικαιώματα σε όποιον το επιθυμεί σε αυτή τη χώρα, που έτσι και αλλιώς χωρίς τους μετανάστες θα σβήσει δημογραφικώς. Να είμαστε όμως και έτοιμοι και να μην γκρινιάζουμε για αυτό που θα επέλθει.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια ακόμα και με την τωρινή πολιτική “κλειστών συνόρων”, που φυσικά κανείς δεν σέβεται και που η Τουρκία σκόπιμα παραβιάζει, οι ιθαγενείς θα γίνουμε μειοψηφία, η πολιτιστική φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας της χώρας θα αλλάξουν δραστικά και η ανεργία θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι ιθαγενείς προς το παρόν βρίσκουν συχνά καταφύγιο στο δημόσιο τομέα για να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, σύντομα όμως και ο γραφειοκρατικός αυτός τομέας θα ανοίξει τις πύλες του, δικαίως, και για τους πολυάριθμους μετανάστες. Η άποψη ότι οι μετανάστες δεν κάνουν δουλειές που κάνουν οι ιθαγενείς είναι ρατσιστική και σύντομα θα είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κανείς λαός δεν είναι καταδικασμένος να “μαζεύει τα σκουπίδια” των άλλων.
Η κοινωνία θα συντηρικοποιηθεί, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο. Οι μετανάστες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έρχονται από χώρες πολύ πιο συντηρητικές και συνεπώς πολιτικά στο μέλλον στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα στηρίξουν υπερσυντηρητικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Δεν είναι τυχαίο πως οι ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του κουμμουνισμού είχαν παραδοσιακά ως συμμάχους τους ισλαμιστές, του θρησκόληπτους Χριστιανούς και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις τους.
Η παλιά Ελλάδα, για την οποία κάποιες γενιές έχυσαν αίμα, θα χαθεί για πάντα και θα δώσει τη θέση της σε κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με την Τουρκία παρά με τις πολυπολιτισμικές ΗΠΑ. Έτσι η Ευρώπη έρχεται στην Τουρκία και όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, δεν πιστεύω άλλωστε σε καμία ηθική ή πολιτιστική ανωτερότητα της Ευρώπης έναντι της Ανατολής, ούτε το ανάποδο. Αυτό που με ενοχλεί είναι η προπαγάνδα πως ότι γίνεται είναι στο όνομα κάποιας πολιτιστικής προσέγγισης και συναδέλφωσης των λαών. Επίσης δεν μπορώ να κατηγορήσω ως ρατσιστές αυτούς που αναπολούν με νοσταλγία τις εποχές που ήμασταν Κράτος-Έθνος, ειδικά τους ηλικιωμένους που καλούνται στα γεράματα τους να δεχθούν καλώς ή κακώς μια εντελώς καινούρια κατάσταση και να πληρώσουν την αλλαγή, και δεν εννοώ μόνο οικονομικά.
Όσοι διαμαρτύρονται για τον σταυρό στη σημαία γιατί δεν συνάδει με τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους ας μην ανησυχούν η μουσουλμανική πλειοψηφία σε μερικές δεκαετίες σχεδόν σίγουρα θα τον αφαιρέσει, γιατί θα την “προσβάλει”. Μην ξαφνιαστούν όμως αν τον αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο θρησκευτικό σύμβολο. Εμένα προσωπικά, όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν θα με πείραζε. Άλλωστε δεν πιστεύω στην αξία των συμβόλων όταν οι ιδέες και οι αξίες που συμβολίζουν έχουν χαθεί χωρίς ελπίδα να επανέλθουν.
Οι άνθρωποι, για μένα, που έχουν μια βαθειά πίστη σε μια θρησκεία θα πρέπει πάντα να κατανοούν πως υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν την ίδια πίστη ή δεν πιστεύουν γενικά σε τίποτα και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους. Αν χαθούν αυτά τα δικαιώματα είτε με θρησκευτικές συνάξεις/διαδηλώσεις είτε με τη βιομηχανία μηνύσεων για δήθεν ή ακόμη και πραγματική προσβολή ιερών συμβόλων τότε η κοινωνία μας θα γίνει θεοκρατική, οπισθοδρομική και θα γυρίσουμε πίσω στον μεσαίωνα των θρησκευτικών πολέμων. Και για όσους θεωρούν πως οι θρησκευτικές κραυγές αποτελούν κομμάτι της ελευθερία της έκφρασης θα τους θυμίσω πως οι ίδιες κραυγές ακούγονται σε ένοπλες μάχες και πως είναι το ίδιο προκλητικές με αυτές των μαυροφορεμένων εθνικιστών.
Η βία στις διαδηλώσεις των μεταναστών αποτελεί άλλωστε βούτυρο στο ψωμί των εθνικιστών. Ξυπνά τα ξενοφοβικά σύνδρομα των ιθαγενών και τους θυμίζει τις πολιτισμικές διαφορές. Ακόμη χειρότερα στο απώτερο μέλλον ίσως ξυπνήσει μνήμες από τα πογκρόμ που υπέστησαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί στην Τουρκία εξαιτίας της θρησκείας τους. Η Ελλάδα, όπως και μερικές ακόμη χώρες στην Ευρώπη έχει νιώσει στο πετσί της στο παρελθόν ακραίο θρησκευτικό ρατσισμό από τους Οθωμανούς. Συνεπώς οι ιθαγενείς έχουν μικρότερα όρια αντοχής και ανοχής απέναντι σε μουσουλμάνους μετανάστες τους οποίους πολλές φορές ταυτίζει με τον “αιώνιο αντίπαλο”. Αντίστοιχη προκατάληψη έχουν και οι λαοί της μέσης ανατολής προς τους Ευρωπαίους λόγω των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, πράγματα που όμως δεν αφορούν άμεσα τους 'Έλληνες.
Η ανεκτικότητα μεταξύ των θρησκειών είναι για μένα ένας μεγάλος μύθος, κατά βάθος η συντριπτική πλειοψηφία των θρησκευτικών αρχηγών επιθυμούν αυξημένες πολιτικές εξουσίες και να “δέσουν” τις κοινωνίες με τη δικιά τους κοσμοθεωρία. “Πατάνε” στην ανάγκη των λαών αισθανθούν ανώτεροι από τους άλλους, οι εκλεκτοί του Θεού, που θα κερδίσουν τον παράδεισο και την αιώνια ζωή ενώ οι άλλοι θα χαθούν. Ο βίαιος προσηλυτισμός, ο γενιτσαρισμός, οι θρησκευτικές διακρίσεις στην νομή της εξουσίας και του πλούτου, ο φονταμενταλισμός, η ανάφλεξη του θρησκευτικού μίσους με πύρινα κηρύγματα και λαϊκίστικες υποσχέσεις, είναι μερικά από τα χιλιάδες μέσα που έχουν χρησιμοποιηθεί για να τιθασευτεί και να ελεγχθεί ο κόσμος.
Τώρα στη “Χριστιανική” Ευρώπη απολογούμαστε για τα εγκλήματα των σταυροφόρων και των αποικιοκρατών αλλά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τους διωγμούς και τους βίαιους προσηλυτισμούς που υπέστησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί από του Οθωμανούς και τους Άραβες κατακτητές. Οι φοβισμένοι και διαιρεμένοι Χριστιανοί και οι “ψαγμένοι” άθεοι αποφεύγουν οποιαδήποτε πολιτιστική ή θεολογική αντιπαράθεση από το φόβο της έξαρσης ρατσιστικού και θρησκευτικού μίσους την ώρα που οι θρησκευτικοί ηγέτες των μουσουλμάνων αυξάνουν την πολιτική και οικονομική τους ισχύ χωρίς να κάνουν καμία ουσιαστική έκπτωση στις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδώσεις τους. 'Ήδη σε μερικές χώρες απαιτούν την εφαρμογή θρησκευτικών νόμων τουλάχιστον για το ποίμνιο τους βάζοντας την αρχή της πλειοψηφίας πάνω από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία θεωρούν κοσμικές παρεκκλίσεις.
Πρέπει κάποτε να βγάλουμε τις παρωπίδες και να δούμε τα πράγματα όπως είναι, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές ή ξενοφοβικούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που αιτούνται πολιτικό άσυλο έχουν μεταναστεύσει για καθαρά οικονομικούς λόγους. Η υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία στις πολιτικές ιδέες και ελευθερίες από το δικαίωμα στην οικονομική επιβίωση και ανέλιξη και έτσι τα “πλούσια” κράτη χορηγούν εύκολα πολιτικό και όχι οικονομικό άσυλο. Έτσι δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οικονομικοί μετανάστες από φτωχές Αραβικές χώρες να αποκτούν διαβατήρια από χώρες πουν βρίσκονται σε πόλεμο όπως το Ιράκ για να κερδίσουν το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο στην “χώρα της ευκαιρίας”.
Η Ελλάδα κατηγορείται από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες πως είναι ιδιαίτερα φειδωλή στη χορήγηση πολιτικού ασύλου και πως απορρίπτει την συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων. Μήπως απλώς αναγκαστικά είναι πιο ρεαλίστρια ειδικά αφού αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ πιο έντονα από άλλες χώρες, που ανοιχτά πλέον επιθυμούν να γίνει η Ελλάδα μια χώρα υποδοχής μεταναστών από την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Τη ίδια ώρα εγκρίνουν τεράστια κονδύλια για τη συνοριοφυλακή της Τουρκίας, που ρατσιστικά για μένα δίνει άσυλο σε όποιον δηλώνει μουσουλμάνος και με διάφορα μέσα στη συνέχεια τον προτρέπει να περάσει απέναντι “στην γη της επαγγελίας”.
Ας αρχίσουν και οι Έλληνες να περνούν τους μετανάστες απέναντι στην Ιταλία με ακταιωρούς του λιμενικού και ψαροκάικα να δούμε αν θα λάβουν καμία γενναία επιχορήγηση για να φυλάνε τα “σύνορα” της “ενιαίας” Ευρώπης. Βέβαια προς το παρόν αρκούνται να τοποθετούν κουτοπόνηρα ένα άθλιο κέντρο μεταναστών στην Πάτρα και να κάνουν τα στραβά μάτια όταν οι μετανάστες επιβιβάζονται στις νταλίκες για να πάνε στην Ιταλία. Αυτό μου θυμίζει λίγο τους μεταναστευτικούς καταυλισμούς της Γαλλίας, τοποθετημένοι δίπλα στο πλημμελώς φυλασσόμενο τούνελ της Μάγχης που οδηγεί στη θεωρητικά πιο πλούσια και ανεκτική Αγγλία.
Εντελώς υποκριτικά ονομάζουμε δουλεμπόρους αυτούς που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των μεταναστών και τα κλειστά σύνορα. Δουλέμπορος είναι αυτός που εμπορεύεται δούλους, οι λαθρομετανάστες δεν είναι δούλοι, οι ίδιοι αποφασίζουν ελεύθερα και πληρώνουν κάποιους για να τους διευκολύνουν να εισέλθουν παράνομα σε μια χώρα. Άρα δεν μιλάμε για δουλεμπόριο, στο οποίο ο δουλέμπορος κερδίζει από αυτούς που αγοράζουν και εκμεταλλεύονται τους δούλους. Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που βοηθά στη διακίνηση των ανθρώπων πληρώνεται συνήθως απευθείας από αυτούς που διακινεί με τη θέληση τους. Όσο βάρβαρο και σκληρό και αν ακούγεται οι λαθρομετανάστες συμμετέχουν ενεργά στην παρανομία και αποτελούν τον βασικό χρηματοδότη της αν και τα ποσά που δίδουν τα τελευταία χρόνια δεν είναι το ίδιο σημαντικά με το πρόσφατο παρελθόν.
Μας κολακεύει ιδιαίτερα όταν οι μετανάστες μας λένε πόσο ανελεύθερα ήταν στις χώρες καταγωγής τους και έτσι πολλές φορές τους δίνουμε δικαιώματα στην ελευθερία έκφρασης, μετακίνησης και συναλλαγών που δεν έχουν οι ιθαγενείς και δεν προβλέπονται από κανένα νόμο. Η ισονομία συνεπώς δίνει τη θέση της στη διακριτική μεταχείριση των “ευαίσθητων ομάδων”, αυτό δεν είναι αναγκαίως κακό, αυτό που βλάπτει είναι η υπερβολή.
Η πλειοψηφία των μεταναστών που έρχονται στην Ευρώπη δεν έχουν καμία διάθεση να ενσωματωθούν όπως θα θέλαμε εμείς, οι παλιοί, γερασμένοι Ευρωπαίοι. Τα κίνητρα που έρχονται δεν είναι ως επί το πλείστον πολιτιστικά ή πολιτικά αλλά οικονομικά. Δεν λατρεύουν τον πολιτισμό μας, ούτε τις κοινωνικές μας ελευθερίες, αυτό που επιζητούν είναι η βελτίωση των οικονομικών τους. Όταν αυτό δεν το επιτυγχάνουν απογοητεύονται και κατηγορούν τη χώρα υποδοχής τους για διακρίσεις και ρατσισμό, πράγμα που σπάνια κάνουν για τις χώρες καταγωγής τους. Ακόμα και αν έχουν δίκιο, που σε μερικές περιπτώσεις αναμφίβολα έχουν, θα πρέπει να κατανοήσουν πως όσο ανεπτυγμένη και αν είναι μια χώρα είναι πολύ δύσκολο να βρει εργασία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε πολυάριθμους οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες που προκαλούν μια πρωτόγνωρη δημογραφική έκρηξη. Αν ξέρουν τη λύση στο πρόβλημα γιατί δεν την εφάρμοσαν στη χώρα από όπου προέρχονται.
Είναι ξεκάθαρο πως οι αντοχές της χώρας έχουν μειωθεί δραματικά. Οι πρώτοι μετανάστες βρήκαν εύκολά δουλεία, κάποιοι με τη δουλεία πρόκοψαν, απέκτησαν περιουσίες και δίκαια έγιναν σήμερα αφεντικά. Αυτοί που εισέρχονται όμως σήμερα αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερα αβέβαιο μέλλον και συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που αντιμετώπισαν οι πρώτοι. Οι ευκαιρίες έχουν μειωθεί αλλά οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις παραμένουν το ίδιο ψηλές. Η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει πλέον μετανάστες στη χώρα από τα πλέον απίθανα μέρη, χώρες ιδιαίτερα φτωχές με τεράστιες πολιτιστικές διαφορές.
Πολλοί μετανάστες, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες όχι απλώς διατηρούν τα έθιμα τους, τη γλώσσα τους, την κουλτούρα τους, κάτι που πάντα θεωρώ θετικό, αλλά θέλουν στο μέλλον αυτά να γίνουν ο κανόνας στην κοινωνία στην οποία ζουν. Έτσι δείχνουν περιορισμένη διάθεση να μάθουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία μετανάστευσαν και να υιοθετήσουν κάποια τουλάχιστον στοιχεία της κουλτούρας της.
Ας είμαστε ρεαλιστές δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να επιβάλουμε την κουλτούρα μας από τη στιγμή που δημογραφικά βρισκόμαστε σε παρακμή και αυτοί σε ακμή. Εξάλλου τη στιγμή που εμείς αμφισβητούμε και εκφράζουμε προβληματισμούς για τα πάντα στην κουλτούρα και στην ιστορία μας αυτοί διατηρούν τις αρχές και τις παραδώσεις τους αναλλοίωτες και τις προασπίζουν με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο. Αυτοί έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους και επικεντρώνονται στο να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους, ενώ εμείς ακόμη “ψαχνόμαστε” και αμπελοφιλοσοφούμε.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η άρνηση τους να αφομοιωθούν δεν οφείλεται στην κοινωνική αδικία ή τα μέτρα καταστολής. Είναι προσωπική τους επιλογή που πρέπει να γίνει σεβαστή. Αν εμείς είμαστε “κακούργοι ρατσιστές” τότε τι είναι αυτοί, που στις χώρες από τις οποίες προέρχονται και τις οποίες οι ίδιοι δημιούργησαν το 99,9% πιστεύει σε μια θρησκεία. Ναι μερίδιο ευθύνης έχει και η αποικιοκρατία, ο ξένος παράγοντας και οι υπερδυνάμεις. Οι άνθρωποι όμως που απαρτίζουν τα καθεστώτα αυτά είναι πάντοτε αντανάκλαση του λαού που κυβερνούν και τα μέσα που μετέρχονται στην άσκηση εξουσίας είναι πάντοτε συμβατά με την κρατούσα κουλτούρα. Ακόμη και αν δεχτούμε πως αυτοί δεν ευθύνονται για το ρατσισμό στις χώρες τους γιατί να είμαστε εμείς υπεύθυνοι και απολογητικοί για το ρατσισμό στη δικιά μας. Συγνώμη εγώ δεν θεωρώ πως ανήκω σε καμία ανώτερη φυλή και συνεπώς αρνούμαι να δείχνω ανωτερότητα.
Ο Έλληνας μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα φιλόξενος, να είναι ξενοφοβικός, συντηρητικός και περίεργος αλλά ρατσιστής συγνώμη κύριοι της “Αριστεράς”, ευτυχώς, δεν είναι. Παρά το γεγονός ότι έχουμε τους περισσότερους μετανάστες ανά χίλιους κατοίκους στην Ευρώπη οι εθνικιστικές οργανώσεις ευτυχώς είναι περιθωριοποιημένες και αριθμούν ελάχιστα μέλη και το μοναδικό “ακροδεξιό” κόμμα που έχουμε στη βουλή δέχεται την παρουσία μεταναστών, σε σχετικά μεγάλους μάλιστα αριθμούς. Οι θέσεις του άλλωστε το καθιστούν μάλλον ανέκδοτο στου κύκλους των “πατριωτικών” κομμάτων της Ευρώπης που δείχνουν σαφώς μικρότερη ανοχή και έχουν πολύ πιο προκλητική συνθηματολογία. Ας πάψουμε λοιπόν να αυτομαστιγωνόματε και ας βρούμε πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των μεταναστών χωρίς να υποβιβάζουμε τη ζωή την ιθαγενών. Με το να βρίζουμε τη χώρα μας και να να ανεχόμαστε φαινόμενα συστηματικής παραβατικότητας δεν κερδίζουμε την συμπάθεια τους απλώς χάνουμε κάθε ελπίδα να κερδίσουμε την κατανόηση και το σεβασμό τους.
Τα γκέτο στην Νότια Αφρική ήταν προϊόν βάρβαρων νομοθετικών ρυθμίσεων, αστυνομικών και στρατιωτικών μέτρων, και συστηματικών εκτοπίσεων του μαύρου πληθυσμού. Τα γκέτο στη δυτική Ευρώπη, ειδικά τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται από τους ίδιους τους μετανάστες για οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτιστικούς λόγους. Πώς να σπάσεις τέτοιου τύπου γκέτο? Ποιος θέλει να ζει σε περιοχές αυξημένης εγκληματικότητας, υψηλής ανεργίας και σε ένα περιβάλλον που δεν του είναι καθόλου οικείο. Το να εφαρμόσεις ποσοστώσεις σε σχολεία και δημόσιους οργανισμούς για μένα είναι μέτρα καθαρά ρατσιστικά και υποκριτικά και πολλές φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.
Ο “καλός Έλληνας” από το φόβο μην χαρακτηρισθεί ρατσιστής ανέχεται την κατάληψη δημόσιων κτηρίων, βλέπε το παλιό Εφετείο στην Αθήνα, τις λαθραίες αγορές, το λαθρεμπόριο μουσικής και ταινιών, τους χιλιάδες μικροπωλητές στους δρόμους, την μικροπαραβατικότητα, ακόμη και το σωματεμπόριο και το εμπόριο ναρκωτικών στα γκέτο πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας. Σου λέει καλύτερα να εργάζεται κανείς λαθραία και να μην πληρώνει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές παρά να κλέβει. Φοβάται ακόμη να παραδεχθεί πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απότομη αύξηση της εγκληματικότητας, ειδικά στα ειδεχθή εγκλήματα, το γονάτισμα του ασφαλιστικού συστήματος, έχει η αθρόα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά και εργασία δεν υπάρχει για το σύστημα, άρα τι του απομένει για να επιβιώσει?
Και για όσους ανέξοδα λένε πως οι ασφαλιστικές εισφορές των μεταναστών κρατάν το ασφαλιστικό σύστημα θα τους υπενθυμίσω πως συνήθως πληρώνουν το ελάχιστο απαραίτητο για την ανανέωση της άδειας παραμονής ή/και τη λήψη επιδόματος ανεργίας τις περιόδους που δουλεύουν μαύρα και πως σε μερικά χρόνια δικαίως θα απαιτήσουν συντάξεις ανάλογες με την εργασία που πραγματικά προσέφεραν κα όχι ανάλογες με τις πενιχρές ασφαλιστικές τους εισφορές. Όλα αυτά τα κουτοπόνηρα κόλπα βέβαια τους τα έμαθαν τα αφεντικά τους, ιθαγενείς και παλαιότεροι μετανάστες, που προσδοκούν το εύκολο βραχυπρόθεσμο κέρδος από την εισφοροδιαφυγή. Ας μην ξεχνάμε και όλους αυτούς που ζουν τελείως παράνομα και που προτιμάν να ρισκάρουν προκειμένου να εξασφαλίζουν σταθερό μεροκάματο, κάποια στιγμή και αυτοί θα διεκδίκήσουν, δίκαια ως ένα βαθμό, τουλάχιστον συντάξεις πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα χρήματα για αυτές τις συντάξεις, τα επιδόματα και τη ιατροφαρμακευτική κάλυψη που θα βρεθούν, σε μια χώρα όπου η παραγωγή, παρά τη δημογραφική έκρηξη λόγω μετανάστευσης, μειώνεται και ο πληθυσμός, ιθαγενείς και μετανάστες συστηματικά φοροδιαφεύγει. Είναι χαρακτηριστικό πως παρά το γεγονός ότι η χώρα πέρασε ουσιαστικά σε ύφεση η μετανάστευση μόνο το τελευταίο έτος αυξήθηκε κατά 70%. Όσα δάνεια και αν δώσουν οι τράπεζες για νέα σπίτια και τουριστικές επιχειρήσεις η οικοδομική δραστηριότητα και ο τουρισμός από μόνοι τους δεν μπορούν να απασχολήσουν πλέον σημαντικό μερίδιο των νέων μεταναστών. Η χώρα καλόμαθε να ζει με δανεικά, κάποια στιγμή όμως έρχεται και η ώρα της πληρωμής.
Η αγροτική παραγωγή μετά την μείωση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων έχει καταρρεύσει, η ναυτιλία είναι σε παρακμή, οι εξαγωγές και η βιομηχανία έχουν συρρικνωθεί και η εμπορική δραστηριότητα και η αγορά των υπηρεσιών έχει συγκεντρωθεί σε λίγα σουπερμάρκετ και πολυκαταστήματα που ανήκουν σε πολυεθνικές και συνεπώς εξάγουν το χρήμα που κερδίζουν από τη χώρα. Το ισοζύγιο είναι καθαρά αρνητικό και διαρκώς χειροτερεύει, αυτό όμως δεν φαίνεται να πτοεί το μεταναστευτικό ρεύμα ειδικά από χώρες όπου η κατάσταση οικονομικά είναι πολύ χειρότερη. Η απόσταση της χώρας από τις πιο ανεπτυγμένες μεγαλώνει και δεν υπάρχει αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
Σαφώς το κύριο αίτιο για την εγκληματικότητα είναι πάντα η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας, ναι αν οι μετανάστες ήταν πλούσιοι και μορφωμένοι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Δεν ζούμε όμως σε μια ουτοπική κοινωνία, ας είμαστε λοιπόν τουλάχιστον στα βασικά ρεαλιστές. Τα κατασταλτικά μέτρα ασφαλώς δεν είναι η λύση αλλά όσο δεν κάνουμε σημαντικά βήματα προόδου σε άλλους τομείς παραμένουν δυστυχώς απαραίτητα. Όσοι ζητάνε την κατάργηση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν στο σπίτι τους άσυλο σε ένα λόχο, συσσίτιο σε ένα τάγμα και εργασία σε ένα σύνταγμα μεταναστών, ή εναλλακτικά να δεχθούν μια ραγδαία αύξηση στους φόρους προκειμένου να καλυφτούν τα αντίστοιχα έξοδα στέγασης, σίτισης και εύρεσης εργασίας από το κράτος γιατί αν περιμένουμε από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση “σωθήκαμε”. Καμία λύση στο πρόβλημα δεν είναι ανέξοδη, η μη προσπάθεια όμως σίγουρα δεν είναι λύση.
Αν οι ιδέες μου ακούγονται αιρετικές ή προσβάλουν κάποιους ειλικρινά λυπάμαι, δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλά δεν ζητώ συγνώμη επικαλούμενος το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.
Αν σε κάτι είμαι ιδιαίτερα φανατικός είναι στην αντίληψη και στην εφαρμογή του μέτρου. Αν γυρίσει κάποιος να με προσβάλει θα απαντήσω ίσως ανάλογα αλλά πολύ σπάνια η αντίδραση μου θα είναι δυσανάλογη της επίθεσης που δέχτηκα. Δεν πρόκειται ποτέ να δικαιολογήσω βίαιες συμπεριφορές στο όνομα της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας. Καμία κουλτούρα ή ιδεολογία δεν δικαιολογεί πράξεις τυφλής βίας και καταστροφής.
Οι συγκρούσεις και οι καταστροφές που πλέον έχουν γίνει δυστυχώς κανόνας στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας στην οποία ζω με έχουν προβληματίσει και φοβίσει ιδιαίτερα. Μερικές φορές, δεν το κρύβω, αισθάνομαι ξένος στη χώρα που γεννήθηκα, πιο ξένος και ανασφαλής καμιά φορά από ότι αισθανόμουν στο εξωτερικό όπου έζησα πάνω από οκτώ χρόνια. Και αυτό που με έχει αποξενώσει και μου προκαλεί ανασφάλεια δεν είναι η αδυναμία μου να κατανοήσω τις δεκάδες γλώσσες που μιλιούνται στο δρόμο και η αυξημένη εγκληματικότητα αλλά η υποκρισία και ο παραλογισμός που καθημερινά συναντώ.
Οι νόμοι ενός κράτους, όσο σκληροί και άδικοι και αν είναι, πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους, αλλιώς δεν έχει νόημα να ζούμε σαν κοινωνία, ας επιστρέψουμε στις σπηλιές και ας επικρατήσουν οι ισχυρότεροι. Αν πάλι κάποιοι θέλουν να κάνουν την “ηρωική επανάσταση” τους θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν και την ανάλογη αντίσταση. Δεν υπάρχουν εξεγέρσεις χωρίς κόστος, ούτε απόλυτες αλήθειες τις οποίες όλοι θα πρέπει να ασπαστούμε.
Όσο γραφικές και παράλογες ήταν οι συγκεντρώσεις των θρησκόληπτων Χριστιανών για τις ταυτότητες άλλο τόσο ήταν αυτές των επίσης θρησκόληπτων μουσουλμάνων μεταναστών για τη δήθεν προσβολή της θρησκείας τους σε μια έρευνα για ναρκωτικά σε περιοχή που αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα διακίνησης και χρήσης. Και οι δυο ομάδες αμφισβήτησαν ανοικτά την κοσμικότητα του κράτους. Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως οι πρώτοι δεν προκάλεσαν καταστροφές ούτε τρομοκράτησαν τον κόσμο με τη βία. Αυτό ίσως εξηγείται ως ένα βαθμό από το γεγονός πως οι πρώτοι βλέπουν την πόλη ως δικιά τους ενώ οι δεύτεροι ως κάτι ξένο το οποίο θα θελαν να “κερδίσουν”.
Κάποιοι αυτόκλητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βιάστηκαν να ρίξουν όλη την ευθύνη στους “άδικους και σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς”, στους “ρατσιστές και ξενοφοβικούς Έλληνες” και το “ρατσιστικό, ανελεύθερο κράτος”. Όσο αδύνατη και διεφθαρμένη και αν είναι η δημοκρατία μας αποτελεί πάντα τον μεγαλύτερο μας σύμμαχο στην προσπάθεια επίτευξης κάποιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν απλώς την απαξιώνουμε, την καθυβρίζουμε και τη λοιδορούμε χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά σε αύτη οδηγούμε την κοινωνία σε αδιέξοδο και σε καταστρεπτικές συγκρούσεις. Είναι επίσης παράλογο να βαπτίζουμε ρατσιστή και εθνικιστή κάθε ιθαγενή που αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα “πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά” δεδομένα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι υπέρ της κατάργησης των συνόρων. Αλλοίμονο αν έπρεπε να ζούμε συνέχεια πίσω από τοίχοι περιτριγυρισμένοι από εχθρούς. Ναι ας δοθεί άσυλο και πλήρη πολιτικά δικαιώματα σε όποιον το επιθυμεί σε αυτή τη χώρα, που έτσι και αλλιώς χωρίς τους μετανάστες θα σβήσει δημογραφικώς. Να είμαστε όμως και έτοιμοι και να μην γκρινιάζουμε για αυτό που θα επέλθει.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια ακόμα και με την τωρινή πολιτική “κλειστών συνόρων”, που φυσικά κανείς δεν σέβεται και που η Τουρκία σκόπιμα παραβιάζει, οι ιθαγενείς θα γίνουμε μειοψηφία, η πολιτιστική φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας της χώρας θα αλλάξουν δραστικά και η ανεργία θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι ιθαγενείς προς το παρόν βρίσκουν συχνά καταφύγιο στο δημόσιο τομέα για να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, σύντομα όμως και ο γραφειοκρατικός αυτός τομέας θα ανοίξει τις πύλες του, δικαίως, και για τους πολυάριθμους μετανάστες. Η άποψη ότι οι μετανάστες δεν κάνουν δουλειές που κάνουν οι ιθαγενείς είναι ρατσιστική και σύντομα θα είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και κανείς λαός δεν είναι καταδικασμένος να “μαζεύει τα σκουπίδια” των άλλων.
Η κοινωνία θα συντηρικοποιηθεί, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο. Οι μετανάστες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έρχονται από χώρες πολύ πιο συντηρητικές και συνεπώς πολιτικά στο μέλλον στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα στηρίξουν υπερσυντηρητικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Δεν είναι τυχαίο πως οι ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του κουμμουνισμού είχαν παραδοσιακά ως συμμάχους τους ισλαμιστές, του θρησκόληπτους Χριστιανούς και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις τους.
Η παλιά Ελλάδα, για την οποία κάποιες γενιές έχυσαν αίμα, θα χαθεί για πάντα και θα δώσει τη θέση της σε κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με την Τουρκία παρά με τις πολυπολιτισμικές ΗΠΑ. Έτσι η Ευρώπη έρχεται στην Τουρκία και όχι το ανάποδο. Εμένα αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, δεν πιστεύω άλλωστε σε καμία ηθική ή πολιτιστική ανωτερότητα της Ευρώπης έναντι της Ανατολής, ούτε το ανάποδο. Αυτό που με ενοχλεί είναι η προπαγάνδα πως ότι γίνεται είναι στο όνομα κάποιας πολιτιστικής προσέγγισης και συναδέλφωσης των λαών. Επίσης δεν μπορώ να κατηγορήσω ως ρατσιστές αυτούς που αναπολούν με νοσταλγία τις εποχές που ήμασταν Κράτος-Έθνος, ειδικά τους ηλικιωμένους που καλούνται στα γεράματα τους να δεχθούν καλώς ή κακώς μια εντελώς καινούρια κατάσταση και να πληρώσουν την αλλαγή, και δεν εννοώ μόνο οικονομικά.
Όσοι διαμαρτύρονται για τον σταυρό στη σημαία γιατί δεν συνάδει με τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους ας μην ανησυχούν η μουσουλμανική πλειοψηφία σε μερικές δεκαετίες σχεδόν σίγουρα θα τον αφαιρέσει, γιατί θα την “προσβάλει”. Μην ξαφνιαστούν όμως αν τον αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο θρησκευτικό σύμβολο. Εμένα προσωπικά, όσο παράξενο και αν ακούγεται, δεν θα με πείραζε. Άλλωστε δεν πιστεύω στην αξία των συμβόλων όταν οι ιδέες και οι αξίες που συμβολίζουν έχουν χαθεί χωρίς ελπίδα να επανέλθουν.
Οι άνθρωποι, για μένα, που έχουν μια βαθειά πίστη σε μια θρησκεία θα πρέπει πάντα να κατανοούν πως υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν την ίδια πίστη ή δεν πιστεύουν γενικά σε τίποτα και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους. Αν χαθούν αυτά τα δικαιώματα είτε με θρησκευτικές συνάξεις/διαδηλώσεις είτε με τη βιομηχανία μηνύσεων για δήθεν ή ακόμη και πραγματική προσβολή ιερών συμβόλων τότε η κοινωνία μας θα γίνει θεοκρατική, οπισθοδρομική και θα γυρίσουμε πίσω στον μεσαίωνα των θρησκευτικών πολέμων. Και για όσους θεωρούν πως οι θρησκευτικές κραυγές αποτελούν κομμάτι της ελευθερία της έκφρασης θα τους θυμίσω πως οι ίδιες κραυγές ακούγονται σε ένοπλες μάχες και πως είναι το ίδιο προκλητικές με αυτές των μαυροφορεμένων εθνικιστών.
Η βία στις διαδηλώσεις των μεταναστών αποτελεί άλλωστε βούτυρο στο ψωμί των εθνικιστών. Ξυπνά τα ξενοφοβικά σύνδρομα των ιθαγενών και τους θυμίζει τις πολιτισμικές διαφορές. Ακόμη χειρότερα στο απώτερο μέλλον ίσως ξυπνήσει μνήμες από τα πογκρόμ που υπέστησαν οι Ελληνικοί πληθυσμοί στην Τουρκία εξαιτίας της θρησκείας τους. Η Ελλάδα, όπως και μερικές ακόμη χώρες στην Ευρώπη έχει νιώσει στο πετσί της στο παρελθόν ακραίο θρησκευτικό ρατσισμό από τους Οθωμανούς. Συνεπώς οι ιθαγενείς έχουν μικρότερα όρια αντοχής και ανοχής απέναντι σε μουσουλμάνους μετανάστες τους οποίους πολλές φορές ταυτίζει με τον “αιώνιο αντίπαλο”. Αντίστοιχη προκατάληψη έχουν και οι λαοί της μέσης ανατολής προς τους Ευρωπαίους λόγω των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, πράγματα που όμως δεν αφορούν άμεσα τους 'Έλληνες.
Η ανεκτικότητα μεταξύ των θρησκειών είναι για μένα ένας μεγάλος μύθος, κατά βάθος η συντριπτική πλειοψηφία των θρησκευτικών αρχηγών επιθυμούν αυξημένες πολιτικές εξουσίες και να “δέσουν” τις κοινωνίες με τη δικιά τους κοσμοθεωρία. “Πατάνε” στην ανάγκη των λαών αισθανθούν ανώτεροι από τους άλλους, οι εκλεκτοί του Θεού, που θα κερδίσουν τον παράδεισο και την αιώνια ζωή ενώ οι άλλοι θα χαθούν. Ο βίαιος προσηλυτισμός, ο γενιτσαρισμός, οι θρησκευτικές διακρίσεις στην νομή της εξουσίας και του πλούτου, ο φονταμενταλισμός, η ανάφλεξη του θρησκευτικού μίσους με πύρινα κηρύγματα και λαϊκίστικες υποσχέσεις, είναι μερικά από τα χιλιάδες μέσα που έχουν χρησιμοποιηθεί για να τιθασευτεί και να ελεγχθεί ο κόσμος.
Τώρα στη “Χριστιανική” Ευρώπη απολογούμαστε για τα εγκλήματα των σταυροφόρων και των αποικιοκρατών αλλά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τους διωγμούς και τους βίαιους προσηλυτισμούς που υπέστησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί από του Οθωμανούς και τους Άραβες κατακτητές. Οι φοβισμένοι και διαιρεμένοι Χριστιανοί και οι “ψαγμένοι” άθεοι αποφεύγουν οποιαδήποτε πολιτιστική ή θεολογική αντιπαράθεση από το φόβο της έξαρσης ρατσιστικού και θρησκευτικού μίσους την ώρα που οι θρησκευτικοί ηγέτες των μουσουλμάνων αυξάνουν την πολιτική και οικονομική τους ισχύ χωρίς να κάνουν καμία ουσιαστική έκπτωση στις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδώσεις τους. 'Ήδη σε μερικές χώρες απαιτούν την εφαρμογή θρησκευτικών νόμων τουλάχιστον για το ποίμνιο τους βάζοντας την αρχή της πλειοψηφίας πάνω από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία θεωρούν κοσμικές παρεκκλίσεις.
Πρέπει κάποτε να βγάλουμε τις παρωπίδες και να δούμε τα πράγματα όπως είναι, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές ή ξενοφοβικούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που αιτούνται πολιτικό άσυλο έχουν μεταναστεύσει για καθαρά οικονομικούς λόγους. Η υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία στις πολιτικές ιδέες και ελευθερίες από το δικαίωμα στην οικονομική επιβίωση και ανέλιξη και έτσι τα “πλούσια” κράτη χορηγούν εύκολα πολιτικό και όχι οικονομικό άσυλο. Έτσι δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οικονομικοί μετανάστες από φτωχές Αραβικές χώρες να αποκτούν διαβατήρια από χώρες πουν βρίσκονται σε πόλεμο όπως το Ιράκ για να κερδίσουν το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο στην “χώρα της ευκαιρίας”.
Η Ελλάδα κατηγορείται από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες πως είναι ιδιαίτερα φειδωλή στη χορήγηση πολιτικού ασύλου και πως απορρίπτει την συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων. Μήπως απλώς αναγκαστικά είναι πιο ρεαλίστρια ειδικά αφού αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ πιο έντονα από άλλες χώρες, που ανοιχτά πλέον επιθυμούν να γίνει η Ελλάδα μια χώρα υποδοχής μεταναστών από την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Τη ίδια ώρα εγκρίνουν τεράστια κονδύλια για τη συνοριοφυλακή της Τουρκίας, που ρατσιστικά για μένα δίνει άσυλο σε όποιον δηλώνει μουσουλμάνος και με διάφορα μέσα στη συνέχεια τον προτρέπει να περάσει απέναντι “στην γη της επαγγελίας”.
Ας αρχίσουν και οι Έλληνες να περνούν τους μετανάστες απέναντι στην Ιταλία με ακταιωρούς του λιμενικού και ψαροκάικα να δούμε αν θα λάβουν καμία γενναία επιχορήγηση για να φυλάνε τα “σύνορα” της “ενιαίας” Ευρώπης. Βέβαια προς το παρόν αρκούνται να τοποθετούν κουτοπόνηρα ένα άθλιο κέντρο μεταναστών στην Πάτρα και να κάνουν τα στραβά μάτια όταν οι μετανάστες επιβιβάζονται στις νταλίκες για να πάνε στην Ιταλία. Αυτό μου θυμίζει λίγο τους μεταναστευτικούς καταυλισμούς της Γαλλίας, τοποθετημένοι δίπλα στο πλημμελώς φυλασσόμενο τούνελ της Μάγχης που οδηγεί στη θεωρητικά πιο πλούσια και ανεκτική Αγγλία.
Εντελώς υποκριτικά ονομάζουμε δουλεμπόρους αυτούς που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των μεταναστών και τα κλειστά σύνορα. Δουλέμπορος είναι αυτός που εμπορεύεται δούλους, οι λαθρομετανάστες δεν είναι δούλοι, οι ίδιοι αποφασίζουν ελεύθερα και πληρώνουν κάποιους για να τους διευκολύνουν να εισέλθουν παράνομα σε μια χώρα. Άρα δεν μιλάμε για δουλεμπόριο, στο οποίο ο δουλέμπορος κερδίζει από αυτούς που αγοράζουν και εκμεταλλεύονται τους δούλους. Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που βοηθά στη διακίνηση των ανθρώπων πληρώνεται συνήθως απευθείας από αυτούς που διακινεί με τη θέληση τους. Όσο βάρβαρο και σκληρό και αν ακούγεται οι λαθρομετανάστες συμμετέχουν ενεργά στην παρανομία και αποτελούν τον βασικό χρηματοδότη της αν και τα ποσά που δίδουν τα τελευταία χρόνια δεν είναι το ίδιο σημαντικά με το πρόσφατο παρελθόν.
Μας κολακεύει ιδιαίτερα όταν οι μετανάστες μας λένε πόσο ανελεύθερα ήταν στις χώρες καταγωγής τους και έτσι πολλές φορές τους δίνουμε δικαιώματα στην ελευθερία έκφρασης, μετακίνησης και συναλλαγών που δεν έχουν οι ιθαγενείς και δεν προβλέπονται από κανένα νόμο. Η ισονομία συνεπώς δίνει τη θέση της στη διακριτική μεταχείριση των “ευαίσθητων ομάδων”, αυτό δεν είναι αναγκαίως κακό, αυτό που βλάπτει είναι η υπερβολή.
Η πλειοψηφία των μεταναστών που έρχονται στην Ευρώπη δεν έχουν καμία διάθεση να ενσωματωθούν όπως θα θέλαμε εμείς, οι παλιοί, γερασμένοι Ευρωπαίοι. Τα κίνητρα που έρχονται δεν είναι ως επί το πλείστον πολιτιστικά ή πολιτικά αλλά οικονομικά. Δεν λατρεύουν τον πολιτισμό μας, ούτε τις κοινωνικές μας ελευθερίες, αυτό που επιζητούν είναι η βελτίωση των οικονομικών τους. Όταν αυτό δεν το επιτυγχάνουν απογοητεύονται και κατηγορούν τη χώρα υποδοχής τους για διακρίσεις και ρατσισμό, πράγμα που σπάνια κάνουν για τις χώρες καταγωγής τους. Ακόμα και αν έχουν δίκιο, που σε μερικές περιπτώσεις αναμφίβολα έχουν, θα πρέπει να κατανοήσουν πως όσο ανεπτυγμένη και αν είναι μια χώρα είναι πολύ δύσκολο να βρει εργασία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε πολυάριθμους οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες που προκαλούν μια πρωτόγνωρη δημογραφική έκρηξη. Αν ξέρουν τη λύση στο πρόβλημα γιατί δεν την εφάρμοσαν στη χώρα από όπου προέρχονται.
Είναι ξεκάθαρο πως οι αντοχές της χώρας έχουν μειωθεί δραματικά. Οι πρώτοι μετανάστες βρήκαν εύκολά δουλεία, κάποιοι με τη δουλεία πρόκοψαν, απέκτησαν περιουσίες και δίκαια έγιναν σήμερα αφεντικά. Αυτοί που εισέρχονται όμως σήμερα αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερα αβέβαιο μέλλον και συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που αντιμετώπισαν οι πρώτοι. Οι ευκαιρίες έχουν μειωθεί αλλά οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις παραμένουν το ίδιο ψηλές. Η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει πλέον μετανάστες στη χώρα από τα πλέον απίθανα μέρη, χώρες ιδιαίτερα φτωχές με τεράστιες πολιτιστικές διαφορές.
Πολλοί μετανάστες, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες όχι απλώς διατηρούν τα έθιμα τους, τη γλώσσα τους, την κουλτούρα τους, κάτι που πάντα θεωρώ θετικό, αλλά θέλουν στο μέλλον αυτά να γίνουν ο κανόνας στην κοινωνία στην οποία ζουν. Έτσι δείχνουν περιορισμένη διάθεση να μάθουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία μετανάστευσαν και να υιοθετήσουν κάποια τουλάχιστον στοιχεία της κουλτούρας της.
Ας είμαστε ρεαλιστές δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να επιβάλουμε την κουλτούρα μας από τη στιγμή που δημογραφικά βρισκόμαστε σε παρακμή και αυτοί σε ακμή. Εξάλλου τη στιγμή που εμείς αμφισβητούμε και εκφράζουμε προβληματισμούς για τα πάντα στην κουλτούρα και στην ιστορία μας αυτοί διατηρούν τις αρχές και τις παραδώσεις τους αναλλοίωτες και τις προασπίζουν με ιδιαίτερα αυστηρό τρόπο. Αυτοί έχουν ήσυχη τη συνείδηση τους και επικεντρώνονται στο να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους, ενώ εμείς ακόμη “ψαχνόμαστε” και αμπελοφιλοσοφούμε.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η άρνηση τους να αφομοιωθούν δεν οφείλεται στην κοινωνική αδικία ή τα μέτρα καταστολής. Είναι προσωπική τους επιλογή που πρέπει να γίνει σεβαστή. Αν εμείς είμαστε “κακούργοι ρατσιστές” τότε τι είναι αυτοί, που στις χώρες από τις οποίες προέρχονται και τις οποίες οι ίδιοι δημιούργησαν το 99,9% πιστεύει σε μια θρησκεία. Ναι μερίδιο ευθύνης έχει και η αποικιοκρατία, ο ξένος παράγοντας και οι υπερδυνάμεις. Οι άνθρωποι όμως που απαρτίζουν τα καθεστώτα αυτά είναι πάντοτε αντανάκλαση του λαού που κυβερνούν και τα μέσα που μετέρχονται στην άσκηση εξουσίας είναι πάντοτε συμβατά με την κρατούσα κουλτούρα. Ακόμη και αν δεχτούμε πως αυτοί δεν ευθύνονται για το ρατσισμό στις χώρες τους γιατί να είμαστε εμείς υπεύθυνοι και απολογητικοί για το ρατσισμό στη δικιά μας. Συγνώμη εγώ δεν θεωρώ πως ανήκω σε καμία ανώτερη φυλή και συνεπώς αρνούμαι να δείχνω ανωτερότητα.
Ο Έλληνας μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα φιλόξενος, να είναι ξενοφοβικός, συντηρητικός και περίεργος αλλά ρατσιστής συγνώμη κύριοι της “Αριστεράς”, ευτυχώς, δεν είναι. Παρά το γεγονός ότι έχουμε τους περισσότερους μετανάστες ανά χίλιους κατοίκους στην Ευρώπη οι εθνικιστικές οργανώσεις ευτυχώς είναι περιθωριοποιημένες και αριθμούν ελάχιστα μέλη και το μοναδικό “ακροδεξιό” κόμμα που έχουμε στη βουλή δέχεται την παρουσία μεταναστών, σε σχετικά μεγάλους μάλιστα αριθμούς. Οι θέσεις του άλλωστε το καθιστούν μάλλον ανέκδοτο στου κύκλους των “πατριωτικών” κομμάτων της Ευρώπης που δείχνουν σαφώς μικρότερη ανοχή και έχουν πολύ πιο προκλητική συνθηματολογία. Ας πάψουμε λοιπόν να αυτομαστιγωνόματε και ας βρούμε πρακτικές λύσεις στα προβλήματα των μεταναστών χωρίς να υποβιβάζουμε τη ζωή την ιθαγενών. Με το να βρίζουμε τη χώρα μας και να να ανεχόμαστε φαινόμενα συστηματικής παραβατικότητας δεν κερδίζουμε την συμπάθεια τους απλώς χάνουμε κάθε ελπίδα να κερδίσουμε την κατανόηση και το σεβασμό τους.
Τα γκέτο στην Νότια Αφρική ήταν προϊόν βάρβαρων νομοθετικών ρυθμίσεων, αστυνομικών και στρατιωτικών μέτρων, και συστηματικών εκτοπίσεων του μαύρου πληθυσμού. Τα γκέτο στη δυτική Ευρώπη, ειδικά τα τελευταία χρόνια δημιουργούνται από τους ίδιους τους μετανάστες για οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτιστικούς λόγους. Πώς να σπάσεις τέτοιου τύπου γκέτο? Ποιος θέλει να ζει σε περιοχές αυξημένης εγκληματικότητας, υψηλής ανεργίας και σε ένα περιβάλλον που δεν του είναι καθόλου οικείο. Το να εφαρμόσεις ποσοστώσεις σε σχολεία και δημόσιους οργανισμούς για μένα είναι μέτρα καθαρά ρατσιστικά και υποκριτικά και πολλές φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.
Ο “καλός Έλληνας” από το φόβο μην χαρακτηρισθεί ρατσιστής ανέχεται την κατάληψη δημόσιων κτηρίων, βλέπε το παλιό Εφετείο στην Αθήνα, τις λαθραίες αγορές, το λαθρεμπόριο μουσικής και ταινιών, τους χιλιάδες μικροπωλητές στους δρόμους, την μικροπαραβατικότητα, ακόμη και το σωματεμπόριο και το εμπόριο ναρκωτικών στα γκέτο πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας. Σου λέει καλύτερα να εργάζεται κανείς λαθραία και να μην πληρώνει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές παρά να κλέβει. Φοβάται ακόμη να παραδεχθεί πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απότομη αύξηση της εγκληματικότητας, ειδικά στα ειδεχθή εγκλήματα, το γονάτισμα του ασφαλιστικού συστήματος, έχει η αθρόα και ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά και εργασία δεν υπάρχει για το σύστημα, άρα τι του απομένει για να επιβιώσει?
Και για όσους ανέξοδα λένε πως οι ασφαλιστικές εισφορές των μεταναστών κρατάν το ασφαλιστικό σύστημα θα τους υπενθυμίσω πως συνήθως πληρώνουν το ελάχιστο απαραίτητο για την ανανέωση της άδειας παραμονής ή/και τη λήψη επιδόματος ανεργίας τις περιόδους που δουλεύουν μαύρα και πως σε μερικά χρόνια δικαίως θα απαιτήσουν συντάξεις ανάλογες με την εργασία που πραγματικά προσέφεραν κα όχι ανάλογες με τις πενιχρές ασφαλιστικές τους εισφορές. Όλα αυτά τα κουτοπόνηρα κόλπα βέβαια τους τα έμαθαν τα αφεντικά τους, ιθαγενείς και παλαιότεροι μετανάστες, που προσδοκούν το εύκολο βραχυπρόθεσμο κέρδος από την εισφοροδιαφυγή. Ας μην ξεχνάμε και όλους αυτούς που ζουν τελείως παράνομα και που προτιμάν να ρισκάρουν προκειμένου να εξασφαλίζουν σταθερό μεροκάματο, κάποια στιγμή και αυτοί θα διεκδίκήσουν, δίκαια ως ένα βαθμό, τουλάχιστον συντάξεις πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα χρήματα για αυτές τις συντάξεις, τα επιδόματα και τη ιατροφαρμακευτική κάλυψη που θα βρεθούν, σε μια χώρα όπου η παραγωγή, παρά τη δημογραφική έκρηξη λόγω μετανάστευσης, μειώνεται και ο πληθυσμός, ιθαγενείς και μετανάστες συστηματικά φοροδιαφεύγει. Είναι χαρακτηριστικό πως παρά το γεγονός ότι η χώρα πέρασε ουσιαστικά σε ύφεση η μετανάστευση μόνο το τελευταίο έτος αυξήθηκε κατά 70%. Όσα δάνεια και αν δώσουν οι τράπεζες για νέα σπίτια και τουριστικές επιχειρήσεις η οικοδομική δραστηριότητα και ο τουρισμός από μόνοι τους δεν μπορούν να απασχολήσουν πλέον σημαντικό μερίδιο των νέων μεταναστών. Η χώρα καλόμαθε να ζει με δανεικά, κάποια στιγμή όμως έρχεται και η ώρα της πληρωμής.
Η αγροτική παραγωγή μετά την μείωση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων έχει καταρρεύσει, η ναυτιλία είναι σε παρακμή, οι εξαγωγές και η βιομηχανία έχουν συρρικνωθεί και η εμπορική δραστηριότητα και η αγορά των υπηρεσιών έχει συγκεντρωθεί σε λίγα σουπερμάρκετ και πολυκαταστήματα που ανήκουν σε πολυεθνικές και συνεπώς εξάγουν το χρήμα που κερδίζουν από τη χώρα. Το ισοζύγιο είναι καθαρά αρνητικό και διαρκώς χειροτερεύει, αυτό όμως δεν φαίνεται να πτοεί το μεταναστευτικό ρεύμα ειδικά από χώρες όπου η κατάσταση οικονομικά είναι πολύ χειρότερη. Η απόσταση της χώρας από τις πιο ανεπτυγμένες μεγαλώνει και δεν υπάρχει αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
Σαφώς το κύριο αίτιο για την εγκληματικότητα είναι πάντα η φτώχεια και η έλλειψη παιδείας, ναι αν οι μετανάστες ήταν πλούσιοι και μορφωμένοι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Δεν ζούμε όμως σε μια ουτοπική κοινωνία, ας είμαστε λοιπόν τουλάχιστον στα βασικά ρεαλιστές. Τα κατασταλτικά μέτρα ασφαλώς δεν είναι η λύση αλλά όσο δεν κάνουμε σημαντικά βήματα προόδου σε άλλους τομείς παραμένουν δυστυχώς απαραίτητα. Όσοι ζητάνε την κατάργηση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν στο σπίτι τους άσυλο σε ένα λόχο, συσσίτιο σε ένα τάγμα και εργασία σε ένα σύνταγμα μεταναστών, ή εναλλακτικά να δεχθούν μια ραγδαία αύξηση στους φόρους προκειμένου να καλυφτούν τα αντίστοιχα έξοδα στέγασης, σίτισης και εύρεσης εργασίας από το κράτος γιατί αν περιμένουμε από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση “σωθήκαμε”. Καμία λύση στο πρόβλημα δεν είναι ανέξοδη, η μη προσπάθεια όμως σίγουρα δεν είναι λύση.
Αν οι ιδέες μου ακούγονται αιρετικές ή προσβάλουν κάποιους ειλικρινά λυπάμαι, δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλά δεν ζητώ συγνώμη επικαλούμενος το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Legends of the Past
Tradition, history and myths, the glorious past, our legendary ancestors, their moral high ground and great achievements captivating our minds, forcing us to follow their path. High demands placed on weak souls. It is often the case that those who follow, succeed great men are feeble, flawed and misguided. Great civilisations decline, parish as the people that inherit them are unable to handle their legacy.
National, social and cultural continuity are lost, empires fall. Those that come from humble backgrounds are often driven to make their mark, while the privileged feel empty and have little ambition of progressing what they inherited. So it is natural that those in the top will fall as stock prices do when growth seizes. As they descend they can still behave as spoiled aristocrats and brag about their glorious past but their demise is inevitable. The fallen “masters” are often enslaved by the people they once ruled over. If one looks at it spherically there is nothing paradox about it, everything is part of the well-oiled “engine of evolution”. The ruins of those that fall are the fuel for those that rise.
In their slow and undoubtedly painful process of decline the offspring of once great nations have as only comfort the stories, legends of the past. The question is whether these legends… are a curse themselves. People get trapped pondering about the achievements of the past and miss present opportunities undermining therefore their future. Their complex of inferiority towards their beloved ancestors increases the odds of them becoming underachievers.
Statues and monuments are erected in central parts of our cities not to demonstrate the power and glory of today but to remind how great we once were. The sad, melancholic phases of the statues give the impression that our great ancestors weep observing our current condition. Their wisdom and other great virtues cannot be passed on to us and are for ever lost as the wind blows the dust in our emotional desert.
How sad it feels when all that is good belongs to the past and the future is uncertain.
National, social and cultural continuity are lost, empires fall. Those that come from humble backgrounds are often driven to make their mark, while the privileged feel empty and have little ambition of progressing what they inherited. So it is natural that those in the top will fall as stock prices do when growth seizes. As they descend they can still behave as spoiled aristocrats and brag about their glorious past but their demise is inevitable. The fallen “masters” are often enslaved by the people they once ruled over. If one looks at it spherically there is nothing paradox about it, everything is part of the well-oiled “engine of evolution”. The ruins of those that fall are the fuel for those that rise.
In their slow and undoubtedly painful process of decline the offspring of once great nations have as only comfort the stories, legends of the past. The question is whether these legends… are a curse themselves. People get trapped pondering about the achievements of the past and miss present opportunities undermining therefore their future. Their complex of inferiority towards their beloved ancestors increases the odds of them becoming underachievers.
Statues and monuments are erected in central parts of our cities not to demonstrate the power and glory of today but to remind how great we once were. The sad, melancholic phases of the statues give the impression that our great ancestors weep observing our current condition. Their wisdom and other great virtues cannot be passed on to us and are for ever lost as the wind blows the dust in our emotional desert.
How sad it feels when all that is good belongs to the past and the future is uncertain.
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
Ανησυχίες…
Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα. Ακόμη και σήμερα δεν θεωρώ πως έχω την υπομονή και τη διάθεση για να γνωρίσω σε βάθος και να αναλύσω καταστάσεις και ιδέες. Προτιμώ να μένω στην επιφάνεια, να δίνω ερμηνείες με βάση τον κυνικό ρεαλισμό μου και να προσπερνώ ότι μου είναι άγνωστο ή δυσνόητο. Η ερευνητική μου διάθεση περιορίζεται στα απλά, τα καθημερινά, αυτά που ζω και είναι μπροστά μου. Τα σχέδια μου είναι πάντα βραχυπρόθεσμα, απλοϊκά, οι στόχοι μου ευμετάβλητοι, το ίδιο και η καθημερινή μου διάθεση. Κάποτε πίστευα πως θα μπορούσα να βασιστώ στις αρχές μου, όμως εδώ και χρόνια παρατηρώ πως το σύστημα αξιών μου μεταβάλλεται διαρκώς, τίποτα δεν είναι σταθερό και όλα επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Δεν έχω πια το κουράγιο για να αναλύσω αυτές τις αλλαγές, ούτε έχω τη διάθεση να παρατηρήσω τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις στη ζωή και στον χαρακτήρα μου. Ίσως αυτό το τελευταίο να με ανησυχεί πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε ανθρωπολογικό ή υπαρξιακό πρόβλημα ταλανίζει τον «μέσο άνθρωπό».
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
Τέλος Εποχής
Το ανοικτό γήπεδό μπάσκετ δίπλα στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας έγινε παγοδρόμιο. Εγκαταλελειμμένο χρόνια, σάπια καδρόνια στις εξέδρες και φθαρμένο δάπεδο, παρέμενε εστία όλων των μπασκετόφιλων της Γλυφάδας και της Βούλας. Πριν μερικούς μήνες μαζέψαμε και υπογραφές για να το φτιάξουμε και τις δώσαμε στο δήμο. Στις δυο ιστορικές μπασκέτες του μαζεύονταν παίχτες κάθε ηλικίας, εθνικότητας και μπασκετικής κουλτούρας. Παλιοί παίχτες, φοιτητές, μαθητές σχολείων, παίχτες ερασιτεχνικών σωματίων, εργαζόμενοι νέοι που ήθελαν να ξεσκάσουν και να αθληθούν.
Τώρα όλα αυτά τελείωσαν για τουλάχιστον τρεις μήνες, και μετά βλέπουμε πάλι, έτσι κυνικά μου είπαν οι εργολάβοι, τι να κάνουν και αυτοί, τη δουλειά τους κάνουν. Έτσι απλά χωρίς προειδοποίηση χάθηκε ένας ιστορικός χώρος αθλητισμού στη Γλυφάδα. Τώρα πια μας μένουν κάτι περιφραγμένα γηπεδάκια σε σχολεία, με χαμηλές μπασκέτες. Οι παρέες και οι ομάδες φυσικά θα διαλυθούν. Κάποιοι θα βρουν καταφύγιο στα γυμναστήρια, κάποιοι θα αναζητήσουν γήπεδο σε Βούλα και Βουλιαγμένη, οι περισσότεροι απλώς θα πάψουν να αθλούνται και θα μείνουν με τις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Τώρα όλα αυτά τελείωσαν για τουλάχιστον τρεις μήνες, και μετά βλέπουμε πάλι, έτσι κυνικά μου είπαν οι εργολάβοι, τι να κάνουν και αυτοί, τη δουλειά τους κάνουν. Έτσι απλά χωρίς προειδοποίηση χάθηκε ένας ιστορικός χώρος αθλητισμού στη Γλυφάδα. Τώρα πια μας μένουν κάτι περιφραγμένα γηπεδάκια σε σχολεία, με χαμηλές μπασκέτες. Οι παρέες και οι ομάδες φυσικά θα διαλυθούν. Κάποιοι θα βρουν καταφύγιο στα γυμναστήρια, κάποιοι θα αναζητήσουν γήπεδο σε Βούλα και Βουλιαγμένη, οι περισσότεροι απλώς θα πάψουν να αθλούνται και θα μείνουν με τις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)