Σκέψεις – Σκληρές και Ιδιόρρυθμες

Στη ζωή μου μέχρι σήμερα ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής. Οι ιδέες μου, οι απόψεις μου και η δράση μου σπάνια τύχαιναν της επιδοκιμασίας του περιβάλλοντος μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κύκλο μου με χαρακτηρίζουν αντισυμβατικό, ιδιόρρυθμο, κάποιοι θα πουν ακόμη πως διακρίνομαι κάποιες φορές από μια τάση αυτοκαταστροφής. Αυτό το τελευταίο ελάχιστα το πιστεύω και θεωρώ πως αυτή η γνώμη βασίζετε στο χάσμα που μας χωρίζει.

Οι ιδιαιτερότητες μου στον τρόπο που εκφράζομε και δρω βασίζονται πάντα στις αξίες μου και στην κοσμοθεωρία μου. Οι απόψεις μου όσο σκληρές και αλαζονικές και να ακούγονται αντικατοπτρίζουν αυτά που πιστεύω. Δυσκολεύομαι να λέω ψέματα, ακόμη και κατά συνθήκη. Οι δημόσιες σχέσεις μου πολλές φορές είναι τραγικές διότι δεν μπορώ να «χαϊδεύω αυτιά» και έχω πάντα πολύ υψηλές απαιτήσεις από αυτούς με τους οποίους συναναστρέφομαι ακόμη και αν εγώ ξέρω πως δεν ανταποκρίνομαι στις δικές τους.

Δεν έχω καμία υπομονή με τους ανθρώπους που δεν μου προσφέρουν τίποτα και κοιτούν πως να με εκμεταλλευτούν. Δείχνω σχετικά εύκολα εμπιστοσύνη, αν αντιληφθώ όμως πως αδικούμε γίνομαι ιδιαίτερα σκληρός. Είναι ίσως η μοναδική μου άμυνα διότι βασίζω ελάχιστα στους άλλους. Δείχνω ανοχή στην έλλειψη σεβασμού αρκεί αυτή να μην επηρεάζει τη ζωή και την διάθεση μου. Αυτό πολλοί το εκλαμβάνουν ως αδυναμία και εκπλήσσονται όταν αντιδρώ απότομα αφού αυτοί ξεπεράσουν τα όρια που έχω θέσει.

Πολλές φορές φλυαρώ ασύστολα για ασήμαντα πράγματα και σιωπώ για αυτά που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μου. Η φλυαρία είναι ένα είδος εκτόνωσης και η σιωπή φυσικά ένα είδος άμυνας. Ίσως να μη χρησιμοποιώ όπως θα έπρεπε τα δύο αυτά εργαλεία. Ξεφεύγω συχνά και κουράζω τους συνομιλητές μου με άχρηστες πληροφορίες και φθηνά κουτσομπολιά. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος.

Με πονάει πολλές φορές όταν οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται το σκεπτικό μου και τις προθέσεις μου. Όμως αρνούμαι πεισματικά να γίνω απολογητικός και είμαι πάντα περήφανος για τις απόψεις μου. Σε γενικές γραμμές δε θεωρώ πως με τη δράση μου έχω αδικήσει κάποιον. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και δεν μετανιώνω για τον τρόπο που τις αξιοποίησα. Ούτε φυσικά φθονώ αυτούς που είχαν περισσότερες. Αηδιάζω με τους ανθρώπους που βασίζουν την άποψη τους για μένα στο φθόνο και στον ανταγωνισμό. Αυτό διότι ούτε ανταγωνιστικός είμαι, ούτε προκαλώ με τη στάση μου. Εκτιμώ αυτούς που με αποδέχονται για αυτό που είμαι και δεν με βάζουν σε καλούπια, ούτε με κατατάσσουν σε ομάδες.

Με εκνευρίζουν ιδιαίτερα όλοι οι νεαροί, άκαπνοι, «φιλόσοφοι» με το περισπούδαστο ύφος που μιλούν για τις ανθρώπινες αξίες, την επανάσταση, τις ταξικές συγκρούσεις και την αδικία που τους κατατρέχει. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν ανάγουν τη βωμολοχία σε τέχνη και την ημιμάθεια σε επιστήμη. Μιλούν για ισότητα και σεβασμό και έχουν ελάχιστο σεβασμό για όποιον έχει διαφορετική γνώμη. Μιλούν για χαμένες ευκαιρίες και συνήθως δεν παράγουν τίποτα και φυσικά για όλα τους φταίει ο αόρατος εχθρός, το σύστημα και η κακή τους μοίρα που γεννήθηκαν στην κακούργα Ελλάδα που δεν εκτιμά το μοναδικό τους ταλέντο και την τεράστια ευφυΐα τους. Κάποτε θεωρούσα πως η στάση τους οφείλεται σε αφέλεια και σε μια νεανική παρορμητικότητα, τώρα απλώς τους θεωρώ κακομαθημένους εγωιστές. Ίσως τους αδικώ αλλά αυτό πιστεύω και άρα αυτό θα γράψω όσο σκληρό και αν ακούγεται.

Αυτό που με στενοχωρεί ιδιαίτερα είναι πως όλοι μιλάνε για τις αδικίες στη ζωή αλλά στην προσωπική τους πορεία συνήθως δεν κάνουν τίποτα από αυτά που επαγγέλλονται. Κατηγορούν τους άλλους για εκμετάλλευση άλλα όταν τους δοθεί η ευκαιρία κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μιλάν για αλληλεγγύη μόνο όταν έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτό, όταν όμως τους έχεις ανάγκη σφυρίζουν σκοπό κλέφτικο.

Όλοι αυτοί που μας καταδυναστεύουν είναι δικιά μας αντανάκλαση, αν δεν αλλάξουμε εμείς γιατί να αλλάξουν αυτοί, που είναι και οι πιο βολεμένοι. Για μένα οι ηθικές αξίες μιας κοινωνίας δεν εξαρτώνται από τάξεις, πλούτο και συγκυρίες αλλά από τη διάθεση που έχει ο καθένας προσωπικά να προσφέρει στο σύνολο και να δώσει το παράδειγμα στους άλλους. Κανείς δεν περιμένει θυσίες άλλα όλοι ελπίζουν πως θα υπάρχει στο μέλλον μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση και συνεργασία. Αυτοί που είναι οπαδοί της σύγκρουσης και ριζοσπαστικών αλλαγών απλά με κουράζουν και αρνούμαι να συμπορευτώ μαζί τους ακόμη και αν αυτό είναι δημοφιλές. Παραμένω σταθερά οπαδός της δημιουργίας, του διαλόγου και της σύνθεσης.

Σιχαίνομαι την ηθικολογία αν και εγώ ο ίδιος δεν την αποφεύγω στις συζητήσεις και στα γραπτά μου. Θεωρώ μέγιστους υποκριτές αυτούς που ηθικολογούν ασύστολα ακόμη και αν ο λόγος τους κρύβει αλήθειες. Γενικά είμαι δύσπιστος απέναντι σε ανθρώπους που δηλώνουν «καλά παιδιά» και περιαυτολογούν. Η ταπεινότητα για μένα αποτελεί ύψιστη αρετή, αισθάνομαι ιδιαίτερα άσχημα όταν συνειδητοποιώ ότι έδρασα ή μίλησα αλαζονικά.

Είμαι ίσως πολύ πιο αυστηρός με τους άλλους από ότι με τον εαυτό μου. Είναι κάτι που αποφεύγω να αναλύσω και που μάλλον πρέπει να διορθώσω άμεσα. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα αλλά δεν τα βαπτίζω όλα πρόοδο και πολλές φορές με αυτά που βλέπω γύρω μου γίνομαι απαισιόδοξος. Δεν πιστεύω σε θαύματα, ούτε σε μαγικές λύσεις, άλλωστε δεν έχω δει πολλά στη ζωή μου. Κάπου στο βάθος όμως του μυαλού μου διατηρώ την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Αλλά και να μη γίνει αυτό γενικά είμαι ευχαριστημένος και το μόνο που φοβάμαι είναι οι δυσάρεστες εκπλήξεις που πάντα παραμονεύουν.

P.S.

Σκέφτομαι την επόμενη φορά να γράψω κάτι πιο ευχάριστο και ουσιαστικό ;0)