Ανησυχίες…

Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα. Ακόμη και σήμερα δεν θεωρώ πως έχω την υπομονή και τη διάθεση για να γνωρίσω σε βάθος και να αναλύσω καταστάσεις και ιδέες. Προτιμώ να μένω στην επιφάνεια, να δίνω ερμηνείες με βάση τον κυνικό ρεαλισμό μου και να προσπερνώ ότι μου είναι άγνωστο ή δυσνόητο. Η ερευνητική μου διάθεση περιορίζεται στα απλά, τα καθημερινά, αυτά που ζω και είναι μπροστά μου. Τα σχέδια μου είναι πάντα βραχυπρόθεσμα, απλοϊκά, οι στόχοι μου ευμετάβλητοι, το ίδιο και η καθημερινή μου διάθεση. Κάποτε πίστευα πως θα μπορούσα να βασιστώ στις αρχές μου, όμως εδώ και χρόνια παρατηρώ πως το σύστημα αξιών μου μεταβάλλεται διαρκώς, τίποτα δεν είναι σταθερό και όλα επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Δεν έχω πια το κουράγιο για να αναλύσω αυτές τις αλλαγές, ούτε έχω τη διάθεση να παρατηρήσω τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις στη ζωή και στον χαρακτήρα μου. Ίσως αυτό το τελευταίο να με ανησυχεί πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε ανθρωπολογικό ή υπαρξιακό πρόβλημα ταλανίζει τον «μέσο άνθρωπό».