Εγωισμοί και Πάθη σε μια Σύγχρονη Κοινωνία

Η καμμένη γη μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ιδιαίτερα γόνιμη γη. Μέσα από μια καταστροφή μπορεί να επέλθει το ταρακούνημα που θα οδηγήσει στην αναγέννηση, το διαφωτισμό. Όλα είναι θέμα διάθεσης, συναισθήματος, αφοσίωσης.

Είναι σίγουρα δύσκολο να θυσιάσεις το εγώ για έναν κοινωνικό σκοπό, να αφοσιωθείς σε εργασίες που αφορούν το κοινό καλό, να είσαι ανιδιοτελής και ταπεινός, όχι γιατί το απαιτεί κάποια θρησκεία αλλά γιατί το αισθάνεσαι. Τα ιδανικά, οι αρχές και αξίες του καθενός ποικίλουν οι πειρασμοί είναι όμως πάντα οι ίδιοι.

Ένας αγώνας χωρίς προσωπικά οφέλη, χωρίς διακρίσεις και αναγνώριση φαντάζει μάταιος. Απαιτεί περίσσια ψυχικά αποθέματα, υπομονή και επιμονή. Η δύναμη, που κρύβει ο καθένας μέσα του, του είναι άγνωστη μέχρι να προσπαθήσει και να έρθει αντιμέτωπος με τις Ερινύες και τα πάθη του. Μέσα από τον αγώνα του επιζητεί μια λύτρωση αλλά συχνά θα αναγκαστεί να προβεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.

Η ματαιοδοξία, η απληστία και άλλες «θανάσιμες αμαρτίες» μας θυμίζουν τη θνητότητα μας, το ατελές της ύπαρξης μας, τα όρια των αντοχών μας. Αυτές οι αδυναμίες είναι κομμάτι της ζωής μας και αποτελούν για κάποιους πρόκληση για υπέρβαση ενώ για άλλους αυτοσκοπό. Ναι σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που βρίσκουν ικανοποίηση μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ο άπληστος για παράδειγμα βρίσκει ικανοποίηση μέσα από τον αγώνα του για περισσότερα αγαθά. Μπορεί αυτή του η ικανοποίηση να κρύβει μια βαθύτερη δυστυχία αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η απληστία αποτελεί κινητήριο μοχλό και διαμορφωτή των στόχων του στη ζωή.

Πως μπορεί όμως να προοδεύσει μια παρηκμασμένη κοινωνία που τα μέλη της είναι έρμαια των παθών τους. Πως μπορεί κανείς να συνεργαστεί και να βασιστεί με ανθρώπους που κοιτούν σχεδόν αποκλειστικά το εγώ του, που αγνοούν ή αδιαφορούν το κοινωνικό συμφέρον. Σε μια τέτοια κοινωνία ο κόσμος είναι καχύποπτος και αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του γείτονα του, του φίλου του, του συγγενή του. Όλα εξηγούνται και ανάγονται στο προσωπικό συμφέρον. Ο ανθρωπισμός χάνεται μέσα στην άβυσσο της πονηριάς και της απάτης.

Οι «φιλανθρωπικές δράσεις», οι μη κυβερνητικές οργανώσεις μοιάζουν να διέπονται από περίσσια υποκρισία, να υποκρύπτουν σκοτεινά κίνητρα και να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των εμπνευστών και δημιουργών τους. Οι σκέψεις των ανθρώπων βασίζονται σε συνομοσιολογικά σενάρια, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις. Η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα στο βούρκο της διαφθοράς, τη λασπολογία και την μιζέρια. Ο συμβιβασμός, η αναισθησία και ο ισοπεδωτισμός πνίγουν κάθε προσπάθεια αλλαγής. Οι ακρότητες και οι συγκρουσιακές λογικές γεμίζουν τους ανθρώπους με μελαγχολία για το μέλλον.

Μέσα από τους παραπάνω προβληματισμούς εκτόνωσα για μια ακόμη φόρα ένα μέρος της απογοήτευσης μου για αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία την οποία ζω και «δημιουργώ». Κλείνω με μια τελευταία σκέψη, αυτό που με φοβίζει πάντα περισσότερο από τα άδεια ταμεία είναι οι άδειες ψυχές.