Εγωισμοί και Πάθη σε μια Σύγχρονη Κοινωνία

Η καμμένη γη μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ιδιαίτερα γόνιμη γη. Μέσα από μια καταστροφή μπορεί να επέλθει το ταρακούνημα που θα οδηγήσει στην αναγέννηση, το διαφωτισμό. Όλα είναι θέμα διάθεσης, συναισθήματος, αφοσίωσης.

Είναι σίγουρα δύσκολο να θυσιάσεις το εγώ για έναν κοινωνικό σκοπό, να αφοσιωθείς σε εργασίες που αφορούν το κοινό καλό, να είσαι ανιδιοτελής και ταπεινός, όχι γιατί το απαιτεί κάποια θρησκεία αλλά γιατί το αισθάνεσαι. Τα ιδανικά, οι αρχές και αξίες του καθενός ποικίλουν οι πειρασμοί είναι όμως πάντα οι ίδιοι.

Ένας αγώνας χωρίς προσωπικά οφέλη, χωρίς διακρίσεις και αναγνώριση φαντάζει μάταιος. Απαιτεί περίσσια ψυχικά αποθέματα, υπομονή και επιμονή. Η δύναμη, που κρύβει ο καθένας μέσα του, του είναι άγνωστη μέχρι να προσπαθήσει και να έρθει αντιμέτωπος με τις Ερινύες και τα πάθη του. Μέσα από τον αγώνα του επιζητεί μια λύτρωση αλλά συχνά θα αναγκαστεί να προβεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.

Η ματαιοδοξία, η απληστία και άλλες «θανάσιμες αμαρτίες» μας θυμίζουν τη θνητότητα μας, το ατελές της ύπαρξης μας, τα όρια των αντοχών μας. Αυτές οι αδυναμίες είναι κομμάτι της ζωής μας και αποτελούν για κάποιους πρόκληση για υπέρβαση ενώ για άλλους αυτοσκοπό. Ναι σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που βρίσκουν ικανοποίηση μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Ο άπληστος για παράδειγμα βρίσκει ικανοποίηση μέσα από τον αγώνα του για περισσότερα αγαθά. Μπορεί αυτή του η ικανοποίηση να κρύβει μια βαθύτερη δυστυχία αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η απληστία αποτελεί κινητήριο μοχλό και διαμορφωτή των στόχων του στη ζωή.

Πως μπορεί όμως να προοδεύσει μια παρηκμασμένη κοινωνία που τα μέλη της είναι έρμαια των παθών τους. Πως μπορεί κανείς να συνεργαστεί και να βασιστεί με ανθρώπους που κοιτούν σχεδόν αποκλειστικά το εγώ του, που αγνοούν ή αδιαφορούν το κοινωνικό συμφέρον. Σε μια τέτοια κοινωνία ο κόσμος είναι καχύποπτος και αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του γείτονα του, του φίλου του, του συγγενή του. Όλα εξηγούνται και ανάγονται στο προσωπικό συμφέρον. Ο ανθρωπισμός χάνεται μέσα στην άβυσσο της πονηριάς και της απάτης.

Οι «φιλανθρωπικές δράσεις», οι μη κυβερνητικές οργανώσεις μοιάζουν να διέπονται από περίσσια υποκρισία, να υποκρύπτουν σκοτεινά κίνητρα και να εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα των εμπνευστών και δημιουργών τους. Οι σκέψεις των ανθρώπων βασίζονται σε συνομοσιολογικά σενάρια, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις. Η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα στο βούρκο της διαφθοράς, τη λασπολογία και την μιζέρια. Ο συμβιβασμός, η αναισθησία και ο ισοπεδωτισμός πνίγουν κάθε προσπάθεια αλλαγής. Οι ακρότητες και οι συγκρουσιακές λογικές γεμίζουν τους ανθρώπους με μελαγχολία για το μέλλον.

Μέσα από τους παραπάνω προβληματισμούς εκτόνωσα για μια ακόμη φόρα ένα μέρος της απογοήτευσης μου για αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία την οποία ζω και «δημιουργώ». Κλείνω με μια τελευταία σκέψη, αυτό που με φοβίζει πάντα περισσότερο από τα άδεια ταμεία είναι οι άδειες ψυχές.

Συμπεράσματα

Μετά από ελάχιστη σκέψη και καμία απολύτως ανάλυση παραθέτω αυθόρμητα τα προσωπικά μου συμπεράσματα από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές:

1.Η εκλογική μάχη από όλα τα κόμματα, ακόμη και τα πολύ μικρά, δόθηκε σαν να ήταν οι εκλογές εθνικές. Όλοι ξέχασαν, επίτηδες, το διακύβευμα των εκλογών. Είμαστε μάλλον πολύ λιγότερο Ευρωπαίοι από όσο νομίζουμε.

2.Η αποχή, ακόμη και αν δεχτούμε πως σε ένα βαθμό οφείλεται στο μακάβριο γεγονός ότι δεν έχουν αφαιρεθεί από τους εκλογικούς καταλόγους ένα εκατομμύριο αποβιώσαντες συμπολίτες μας (αχ αυτό το δημογραφικό), ήταν εξαιρετικά μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα και δείχνει την απογοήτευση του κόσμου. Στην αποχή συνέβαλαν βεβαίως και η θρησκευτική αργία, ο καλός καιρός, οι όμορφες παραλίες της χώρας, η έλλειψη αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου, η απογοήτευση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η απολιτική σκέψη και στάση του σύγχρονου Έλληνα.

3.Η κοινωνία συντηρηκοποιήθηκε, η αριστερά συρρικνώθηκε Αναμενόμενο μιας και αυτά για τα οποία πάλευε η αριστερά δογματικά και επίμονα τελευταίως (άσυλο, νομιμοποίητη μεταναστών, προσλήψεις στο δημόσιο κ.α.) δεν φαίνεται να έχουν σχέση με τις τρέχουσες προτεραιότητες μιας παρηκμασμένης κοινωνίας που πλήττεται οικονομικά, δημογραφικά και πολιτιστικά, παράγει ελάχιστα υλικά και πνευματικά αγαθά και είναι έντονα απαισιόδοξη για το μέλλον.

4.Νέα ηγεμονική θέση των σοσιαλδημοκρατών που άρχισαν να μοιράζουν υπουργεία και υποσχέσεις, σαν μην πέρασε μια μέρα...

5.Κατρακύλα της παραδοσιακής συντηρητικής παράταξης που αδυνατεί να ελέγξει τα φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς και γραφειοκρατίας και άρχισε να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι σύντομα θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

6.Ξεπέταγμα μια νέας πολιτικής δύναμης, οικολόγοι στο όνομα και με “προοδευτικές” και μπερδεμένες ιδέες σε διάφορα εθνικά και μη θέματα, τώρα που θα έχουν εκπροσώπηση στο ευρωκοινοβούλιο θα έχουν την ευκαιρία να μας δείξουν ξεκάθαρα πόσο πολύ πονάνε τον τόπο και έχουν επαφή με τα προβλήματα του και τι μπορούν να προσφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες για το περιβάλλον.

7.Άνοδος των πολύ μικρών κομμάτων, κυνηγοί, μακεδόνες, φιλελεύθεροι, φασίστες και οι ακροαριστεροί όλοι μπορούν να πανηγυρίζουν διότι πέτυχαν να εισπράξουν την ψήφο διαμαρτυρίας του λαού και να διαφημίσουν τις θέσεις τους με την ελπίδα πως στο μέλλον θα τους πάρει ο κόσμος πιο πολύ στα σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση η διασπορά της ψήφου είναι υγεία για τη δημοκρατία και είναι σαφώς προτιμότερη της αποχής που ευνοεί αποκλειστικά τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.

8.Ο κόσμος, έστω και καθυστερημένα, άρχισε να αντιλαμβάνεται πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι ένα σχεδόν διακοσμητικό όργανο με πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες. Στην ουσία μόνο ψηφίσματα παράγει. Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις διαρκώς μειώνονται ενώ τα πρόστιμα, η οικονομική συνεισφορά της χώρας και οι υποχρεώσεις συνεχώς μεγαλώνουν. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποτελεί πια απατηλό όνειρο, ευρωπαϊκές αξίες δεν υπάρχουν και η ευρωπαϊκή διεύρυνση προχωρά με όρους καθαρά πολιτικούς. Σε αυτή την Ευρώπη η Ελλάδα είναι στην ψυχή του Έλληνα μια μικρή αδύναμη επαρχία, υποτελής με αβέβαιο μέλλον.

Αυτά σκέφτηκα προς το παρόν, τα περισσότερα, ομολογώ, δυσάρεστα, αυτά έχει η ζωή...