Πολιτική και Οικονομική Αστάθεια, Διπλωματική Απομόνωση – Φόβοι και Προβληματισμοί

Η αποτυχημένη κυβερνητική πολιτική αλλά κυρίως οι διεθνείς εξελίξεις έχουν εδραιώσει πια ένα κλίμα πολιτικής και οικονομικής αστάθειας στη χώρα μας. Στο πρόσφατο παρελθόν αισθανόμασταν, μάλλον εσφαλμένα, πως οι ραγδαίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, ακόμη και στη γειτονιά μας, τα πολύπαθα βαλκάνια, δεν μας άγγιζαν. Είχαμε την ψευδαίσθηση πως ήμασταν η «Ελβετία» των βαλκάνιων και πως τίποτα δε θα εμπόδιζε την ανάπτυξη της χώρας μας. Δεν αντιληφθήκαμε ίσως ακόμη πως σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο η σημασία μας, οικονομικά, δημογραφικά ακόμη και πολιτιστικά περιορίζεται με ταχείς ρυθμούς.

Ξαφνικά τώρα με τις πρόσφατες αλλαγές συνόρων και τις αλυτρωτικές διαθέσεις των γειτόνων μας αισθανθήκαμε περισσότερο μόνοι από ποτέ, χωρίς συμμάχους. Η έλλειψη κατανόησης για τα δίκαια αιτήματα μας από το δυτικό κόσμο (κοινή γνώμη και κυβερνήσεις), που εξιδανικεύαμε κάποτε, μας πληγώνει και μας γεμίζει απαισιοδοξία για το μέλλον. Τώρα για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης νιώθουμε έντονα τις επιπτώσεις της παγκόσμιας αστάθειας. Ο φόβος που νιώθουμε απέναντι σε εξωτερικές απειλές είναι πολλαπλάσιος αυτού που νιώθαμε την περίοδο του ψυχρού πολέμου, παρόλο που τότε συνορεύαμε κυρίως με χώρες που ανίκανε στο ανατολικό μπλοκ.

Σήμερα όλοι οι γείτονες μας, θεωρητικά τουλάχιστον, θέλουν να ενταχθούν στις συμμαχίες, που πιστά υπηρετούσαμε τόσα χρόνια, αυτό όμως αντί να φέρνει τη σταθερότητα δημιουργεί προστριβές. Υπάρχει έντονη ανησυχία, σχεδόν πεποίθηση, πως η ένταξη τους θα γίνει με την ταυτόχρονη εις βάρος μας επίλυσης των διαφορών τους με μας. Οι διαμεσολαβητές που άκριτα έχουμε αποδεχθεί στις διπλωματικές μας διαπραγματεύσεις δεν μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη, τους αισθανόμαστε περισσότερο σαν συνηγόρους των αντιδίκων μας σαν μοχλούς πίεσης στους οποίους είμαστε ανήμποροι να αντισταθούμε.

Νιώθουμε περισσότερο από ποτέ πως οι συμμαχίες στις οποίες ανήκουμε (ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση) δεν αποτελούν διπλωματικά όπλα αλλά πως μας δεσμεύουν και υποβαθμίζουν οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Οι στρατηγική αξία και θέση μας στους οργανισμούς αυτούς υποχωρεί διαρκώς. Για κάποιους από τους εταίρους μας μοιάζουμε ιδιαίτερα ενοχλητικοί, ειδικά όταν απειλούμε με βέτο ή όταν εκλιπαρούμε για κάποιο φιλικό προς τα αιτήματα μας ψήφισμα. Ο ευρωσκεπτικισμός έχει φουντώσει, οι ελπίδες για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχουν πλέον εξανεμιστεί, τα όνειρα μας για μια ισότιμή θέση στην Ευρώπη εξελίσσονται σε εφιάλτη. Οι διεθνείς οργανισμοί από πυλώνες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι πλέον για μας όργανα άσκησης πολιτικής και οικονομικής πίεσης των ισχυρών απέναντι σε μας τους «ανυπεράσπιστους αδύνατους». Από το ένα άκρο δηλαδή περάσαμε στο άλλο. Οι αντιδράσεις μας είναι συναισθηματικές και όχι ορθολογικές.

Πως συνέβη όμως και έχουμε αποκτήσει τόσους εχθρούς, ειδικά ανάμεσα στους υποτιθέμενους συμμάχους μας? Η αντιπαράθεση μας με την υπερδύναμη Τουρκία μας έχει σίγουρα αδυνατίσει διπλωματικά και οικονομικά, αλλά από μόνη της δεν εξηγεί τις εκκρεμότητες που έχουμε με μια σειρά από χώρες ούτε τις αλλεπάλληλες ταπεινωτικές διπλωματικές ήττες που έχουμε υποστεί. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες δεν έχουμε επιλύσει καμία σημαντική εκκρεμότητα ενώ ξεπηδούν συνεχώς καινούριες. Το πιο δυσάρεστο και ανησυχητικό είναι ίσως πως έχουμε μοιρολατρικά συμβιβαστεί με αυτήν την πραγματικότητα και αισθανόμαστε πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να την ανατρέψουμε.

Η απομόνωση στην οποία έχουμε καταφύγει για να περιφρουρήσουμε τα κεκτημένα προηγούμενων ένδοξων γενιών μας οδηγεί συχνά στην ξενοφοβία ή οποία αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των εθνικιστών. Εκφραστές αρτηριοσκληρωτικών, σκοταδιστικών και διχαστικών ιδεολογιών βρίσκουν πλέον ακροατήριο και οπαδούς ακόμη και σε κοινωνικές ομάδες που στο παρελθόν ήταν ιδιαίτερα προοδευτικές. Στις άκαρπες συζητήσεις που γίνονται για την εξωτερική πολιτική είναι δύσκολο κατά τη γνώμη μου πια να ξεχωρίσεις τους ακροδεξιούς από τους φιλελεύθερους και τους αριστερούς. Όλοι φωνάζουν άσκοπα και αλληλοκατηγορούνται επιδιώκοντας ίσως πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Δεν υπάρχει καμία στρατηγική, καμία συνεργασία, καμία ομοψυχία. Ο ουμανισμός και το όραμα έδωσαν τη θέση τους στο σκεπτικισμό, την μισαλλοδοξία και την συγκρουσιακή πολιτική.

Η οικονομική μας διολίσθηση και η ξενοφοβία κάνουν την ομαλή ένταξη των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό ολοένα και πιο δύσκολη. Είναι ορατός ο κίνδυνος να καταρρεύσει η πολυπολιτισμική κοινωνία που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο αν αναλογιστούμε πως δημογραφικά και παραγωγικά έχουμε βασιστεί στους μετανάστες. Η οικονομική αστάθεια πλήττει την κοινωνική συνοχή και προκαλεί κοινωνική αστάθεια, που σύντομα θα οδηγήσει σε δυσάρεστες συγκρούσεις.

Στην αρχή του περασμένου αιώνα, σε εποχές πολύ πιο ταραγμένες και πολύ πιο δύσκολες, κάναμε όνειρα, σήμερα? Ακόμη και μετά την μικρασιατική καταστροφή βρήκαμε τις δυνάμεις να επιβιώσουμε. Η αστάθεια στο παρελθόν μας εμπόδιζε αλλά δεν μας σταματούσε. Βγάλαμε τα μάτια μας με τον εμφύλιο και τη δικτατορία αλλά βρήκαμε το θάρρος να συμφιλιωθούμε. Την αναγκαία συμφιλίωση με τους παλιούς μας εξωτερικούς εχθρούς γιατί δεν μπορούμε να την επιτύχουμε?

Πάντοτε η σχέση μας με τους «μεγάλους συμμάχους» μας ήταν υποτελική και αυτό ήταν πηγή πολλών δεινών και αιτία για συστηματική υποβάθμιση των δημοκρατικών μας θεσμών. Την προβληματική αυτή σχέση όμως οι χαρισματικοί πολιτικοί του παρελθόντος την διαχειρίζονταν σίγουρα καλύτερα. Σήμερα η εμπιστοσύνη μας στους ηγέτες μας έχει κλονιστεί, τους θεωρούμε ανικάνους να επιλύσουν ακόμη και απλά προβλήματα της καθημερινότητας και αμφισβητούμε ευθέως ακόμη και τις προθέσεις τους. Κάποιοι μιλούν για επικίνδυνη πολιτική αστάθεια, που γεννά φαινόμενα διαφθοράς και ακυβερνησίας άλλοι προχωρούν παραπέρα και υποστηρίζουν πως υπάρχει βαθειά ηθική και θεσμική κρίση.

Κάποτε σφαζόμασταν για ιδέες (εμφύλιος) σήμερα η πλειοψηφεία των αγώνων και των ανησυχιών μας περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Θύματα του φιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου στο οποίο ποντάραμε το μέλλον της χώρας τρομάζουμε τώρα μπροστά στις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής αστάθειας. Δε φαίνεται να έχουμε κανένα μέσο αντίδρασης στα νέα δεδομένα, νιώθουμε και σαφώς είμαστε απροετοίμαστοι. Η οικονομική μας υπερχρέωση σε κρατικό και ιδιωτικό επίπεδο και τα δομικά προβλήματα της εθνικής μας οικονομίας μας κάνουν ιδιαίτερα ευάλωτους. Οι νέες γενιές είναι αισθητά φτωχότερες και λιγότερο παραγωγικές από τις προηγούμενες παρόλο που στα χαρτιά τουλάχιστον είναι πιο μορφωμένες, πιο επαγγελματικά καταρτισμένες και συνεπώς πιο ελπιδοφόρες.

Η κρίση αυτή μας κάνει ακόμη πιο κυνικούς, φιλάργυρους και υλιστές, η κοινωνική αλληλεγγύη υποχωρεί και η δίψα για εύκολο χρήμα μεγαλώνει. Όλοι κάνουν βραχυπρόθεσμα σχέδια, άλλωστε κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει. Το στρες και το άγχος για το αύριο δεν μας αφήνουν να δούμε με ηρεμία και να απολαύσουμε το σήμερα. Διατηρούμε απλώς μια φρούδα ίσως ελπίδα πως τα πράγματα κάπως θα εξισορροπηθούν, τα προβλήματα θα κάνουν το κύκλο τους και πως μια νέα αποχή ευημερίας και σταθερότητας θα έρθει.

Δεν μου αρέσει να κλείνω τους προβληματισμούς μου απαισιόδοξα. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια παράτολμη πρόβλεψη. Η κοινωνία μας όσο συμβινασμένη και απροετοίμαστη και αν είναι θα σκληραγωγηθεί από τις πρόσφατες εξελίξεις και θα βρει μηχανισμούς άμυνας και αυτορύθμισης. Τα σημερινά προβλήματα μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν ευκαιρίες για το μέλλον.

P.S.

Φλυάρησα ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ίσως το έκανα για να εκτονωθώ, ίσως λέω.

Προσπάθησα να βάλω το συναίσθημα στην άκρη και να δω τα πράγματα καθαρά με τη λογική, δεν νομίζω όμως πως το πέτυχα σε ικανοποιητικό βαθμό.

Οι ανησυχίες και οι ερμηνείες μου δεν αποτελούν θέσφατο.

Η αντιμετώπιση της αστάθειας προϋποθέτει ευελιξία και διάθεση για σοβαρές θυσίες.

Ελευθερία της Έκφρασης και Ανώνυμες Καταγγελίες - Ανησυχίες και Σκέψεις

Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα αναπόσπαστο συστατικό της δημοκρατίας μας. Ποια είναι όμως τα όρια της, με ποιο σκεπτικό τείθονται και πώς τα προασπίζουμε? Υπάρχει για παράδειγμα το δικαίωμα στην ανώνυμη καταγγελία και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μια τέτοια καταγγελία μπορεί να εκληφθεί σαν απόπειρα συκοφαντικής δυσφήμισης? Οι καταγγέλλοντες πρέπει να αποκαλύπτουν το όνομα τους τουλάχιστον στις δικαστικές αρχές ή σε κάποιον άλλο θεσμό διασφάλισης της διαφάνειας ή πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παραμένουν ανώνυμοι όποια και να είναι η φύση της καταγγελίας τους?

Είναι αλήθεια πως μερικές φορές οι καταγγέλλοντες αισθάνονται πολλοί μικροί για να κάνουν την καταγγελία τους επώνυμα ειδικά αν το πρόσωπο ή οργανισμός που καταγγέλλουν είναι ιδιαίτερα ισχυρός και διαπλέκεται με τους θεσμούς ασφάλειας και δικαιοσύνης. Όσο μεγαλύτερο είναι το έγκλημα τόσο αυξάνεται και η πιθανότητα οι καταγγέλλοντες να θέλουν να προασπίσουν την ανωνυμία τους. Ο φόβος της απόπειρας αποσιώπησης της καταγγελίας ή ακόμη και της εκδίκησης από τους καταγγελλόμενους κάνει πολλές φορές τις ίδιες τις αρχές να επιθυμούν με κάθε μέσο να περιφρουρήσουν την ταυτότητα των καταγγελλόντων.

Όταν όμως η καταγγελία γίνεται ανώνυμα περιορίζεται αισθητά το δικαίωμα υπεράσπισης του καταγγελλομένου. Για παράδειγμα είναι πολύ δύσκολο να αποδείξει ο καταγγελλόμενος πως υπάρχει δόλος από τη πλευρά του καταγγέλλοντος. Του στερείται το δικαίωμα να προχωρήσει σε αξιολόγηση του χαρακτήρα και των κινήτρων του καταγγέλλοντος. Συνεπώς η αξία μια καταγγελίας είναι πολύ μεγαλύτερη όταν γίνεται επώνυμα διότι διασφαλίζονται πλήρως και τα δικαιώματα του καταγγελλομένου.

Η κατάχρηση το δικαιώματος στην ανώνυμη καταγγελία μπορεί να οδηγήσει στην αυθαιρεσία, ακόμη και στην κάλυψη δυσφημιστικών εκστρατειών που γίνονται με σκοπό το πολιτικό ή οικονομικό κέρδος. Η ανωνυμία στην καταγγελία είναι συχνά ένα όπλο που χρησιμοποιούν επίσης εκβιαστές και μέλη ακραίων ιδεολογικά περιθωριακών ομάδων.

Αν μια καταγγελία αποδειχθεί αβάσιμη πρέπει ή όχι να τιμωρείται ο καταγγέλλων και ποιο πρέπει να είναι το είδος και το εύρος της ποινής? Πώς μπορεί κανείς να αποδείξει πέρα πάσης αμφιβολίας πως ο καταγγέλλων είχε δόλο, ή έστω πως δεν ερεύνησε επαρκώς τα στοιχεία του πριν τα δημοσιεύσει? Οι νόμοι που διασφαλίζουν την υπεύθυνη ενημέρωση μήπως μερικές φορές περιορίζουν σημαντικά την ελευθερία της έκφρασης και προστατεύουν τους «εγκληματίες» του συστήματος? Δύσκολες ερωτήσεις, που αποτελούν αντικείμενο έντονου προβληματισμού. Έχω την αίσθηση πως οι απαντήσεις διαφοροποιούνται ανάλογα με την κοινωνία, την εποχή και το επίπεδο δημοκρατίας και ασφάλειας το οποίο επιθυμούμαι.

Στο όνομα της ελευθερίας στην έκφραση διατυπώνονται συχνά αφελείς, διχαστικές, επικίνδυνες συνομωσιολογικές θεωρίες, αβάσιμες, αυθαίρετες καταγγελίες και ακραίοι εθνικιστικοί λίβελοι. Το δυστύχημα είναι πως πολλές φορές αυτές οι ακραίες θέσεις διατυπώνονται ανώνυμα, έτσι όμως δεν μπορεί να υπάρχει διάλογος, είναι πολύ δύσκολο να συζητάς με φαντάσματα.

Αν απλώς παραθέτει κανείς κάποιες σκέψεις ή μια κριτική της καθημερινότητας η ταυτότητα του μας είναι συχνά αδιάφορη, αφού είναι απίθανο να υποκρύπτεται κάποια στρατηγική. Αν όμως ακολουθεί μια καταγγελτική, συγκρουσιολογική λογική η ταυτότητα του μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την συλλογιστική του πρακτική και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του.

Ανατροπές και ριζοσπαστικές αλλαγές δεν επιτυγχάνονται κατά την προσωπική μου άποψη με ανώνυμες καταγγελίες και επιθέσεις κατά του «συστήματος». Αν ο εχθρός είναι «αόρατος» και εσύ γίνεσαι «αόρατος» για να τον πολεμήσεις είναι ορατός ο κίνδυνος από μέρος της λύσης να μετατραπείς σε μέρος του προβλήματος.

P.S.

Α) Τα παραπάνω είναι απλώς ανησυχίες και σκέψεις και δεν αποτελούν κύρηγμα ή προτάσεις για αλλαγή στους θεσμούς.

Β) Η ανωνυμία δεν είναι πάντοτε κάτι το πονηρό, ούτε είναι συνώνυμη της έλλειψης θάρρους.

Language a Tool of Expression – Thoughts and Feelings Associated with its Use

My native language is Greek but from time to time I feel the urge to express my ideas and emotions in English, a language that is usually associated with my technical writing and academic studies. When I choose to start writing in English, I generally find great difficulties in expressing meaningful things I would feel proud of and often suffer from writer’s block. The truth is I am never comfortable with writing even in my native language. This maybe attributed to a personal lack of writing skills, the fear of making embarrassing grammatical mistakes and most importantly the fear of being misunderstood or sounding offensive to others. All these insecurities portray a weak and rather fearful character that I hate to believe it describes me.

The power of language as a tool of expression has never seized to amaze me. I often get emotional by reading other people’s work not necessarily due to its content but due to the way it is expressed. Written language when used appropriately can become a form of art and exert emotions we never thought pragmatically it would. I envy those that have the ability to captivate an audience through their words. Their ability is a sign of a charismatic personality and empowers them to do great things.

Is this ability attributed to a natural talent or is it primarily a product of education and systematic practice? This fundamental question has been torturing me for years. I feel extremely disappointed with myself for not having it answered.

In my mind I have glorified the great masters of the language, famous politicians, writers, poets and modern philosophers, and I have tried to unsuccessfully to imitate their style and language structure. Maybe this effort is doomed to fail since they were trying to convey grant things and I only merely to convey my personal thoughts and feelings. One may argue there is nothing grant about the latter and therefore the end-result will always be lacking. One may also argue that if you try too much, you overcomplicate things and your words loose the beauty of simplicity. The low significance of my ideas demands that I remain as minimalistic as possible; however the complexities and confusions associated with my personal thinking process drive me towards the opposite direction. The latter ambiguity compromises the purity in expressing my thoughts.

I conclude my thoughts with a wish that the next time I write in this space I will do so in a more simplistic and interesting manner.

P.S.

Maybe things are not so bad, maybe I am being oversensitive. It is difficult to tell. However I am almost certain that discussing it will do no harm.

Η Αθήνα Όμηρος των Συγκρούσεων Περιθωριακών Κοινωνικών Ομάδων

Για μία ακόμη φορά τον κέντρο της Αθήνας έγινε εστία συγκρούσεων μεταξύ των πιο ακραίων και βίαιων κοινωνικών ομάδων. Οι θιασώτες της φασιστικής ιδεολογίας υπερασπιστήκαν το «δικαίωμα» τους να συναθροίζονται και να εκφράζουν τις επικίνδυνες και παράλογες θέσεις τους «ανοίγοντας» κεφάλια. Είναι οι κύριοι φταίχτες για το κακό και την αναστάτωση που προκλήθηκε αλλά δυστυχώς όχι οι μοναδικοί.

Οι εκπρόσωποι του ακροαριστερού και αντιεξουσιαστικού χώρου ανέλαβαν να σώσουν την χαμένη «τιμή» της ανεκτικής και δημοκρατικής πατρίδος μας εκστρατεύοντας συντεταγμένα κατά των ακροδεξιών επιδιώκοντας την αποτροπή της εθνικοπατριωτικής συγκέντρωσης τους. Δεν υπολόγισαν όμως όπως λένε στην υποστήριξη που θα παρείχε η «αδέκαστη» και «πατριωτική» ελληνική αστυνομία στους ακροδεξιούς (λες και γεννηθήκαν χθες). Τρίζουν τα κόκαλα του Τσε και του Μπακούνιν με τους συγχρόνους «επαναστάτες» του γλυκού νερού που ζητάν την προστασία της αστυνομίας, την εξουσία της οποίας δεν αποδέχονται, για να αντιμετωπίσουν τους θρασύδειλους ακροδεξιούς αντιπάλους τους.

Την ίδια ώρα οι «θαρραλέοι» εθνικοπατριώτες κρύβονται πίσω από τις ασπίδες των κυβερνητικά καθοδηγούμενων δυνάμεων καταστολής και εξαπολύουν άνανδρες και αιματηρές επιθέσεις ενάντια στις «φιλειρηνικές» δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού και ακροαριστερού χώρου. Η επικινδυνότητα και η καταστροφικότατα της ιδεολογία τους εκφράζεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο μέσω της βίας τους η οποία συνοδεύει και συνδιαμορφώνει όλη τους την «πολιτική και κοινωνική» δράση.

Την ώρα που οι ακραίοι πλακώνονται «ηρωικά» μεταξύ τους στο όνομα κάποιων περιθωριοποιημένων ιδεολογιών οι υπόλοιποι, που είμαστε η σιωπηρή πλειοψηφεία, πληρώνουμε τη νύφη, ίσως όχι άδικα αφού δεν αντιδρούμε. Οι έμποροι αισθάνονται απροστάτευτοι και βλέπουν τα καταστήματα τους να καταστρέφονται, οι Αθηναίοι την πόλη τους να ρημάζετε και να δυσφημείται και οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές τους αγώνες τους να δυσφημούνται και να ποινικοποιούνται. Αυτοί όμως που πληρώνουν το χειρότερο τίμημα είναι οι αθώοι μετανάστες που πέφτουν θύματα της τυφλής ρατσιστικής βίας μικρών φασιστικών ομάδων, που δρουν σχεδόν ανενόχλητες με την ανοχή της πολιτείας και την έμμεση υποστήριξη ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών.

Ως πότε στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης θα ανεχόμαστε τη βία ορισμένων ακραίων ιδεολογικών ομάδων και την κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου από τους «γνωστούς άγνωστους»? Ως πότε τα αιματηρά εγκλήματα εθνικιστικού μίσους των ακροδεξιών θα μένουν ατιμώρητα? Ως πότε οι βανδαλισμοί των ακροαριστερών και των αναρχικών θα δικαιολογούνται εξαιτίας της παραπάνω ατιμωρησίας?

Οι Αθηναίοι πολίτες οφείλουν να σπάσουν τα δεσμά της ομηρίας τους και να διεκδικήσουν από την πολιτεία αποζημιώσεις για τις υλικές καταστροφές και την δυσφήμιση της πόλης και από την αστυνομία να επιβάλει επιτέλους μια στοιχειώδη τάξη και να πάψει να καλύπτει τη δράση ακροδεξιών στοιχείων. Οι αρχηγοί των ακροδεξιών ομάδων θα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά κάθε φορά όταν παρακινούν συστηματικά ομοϊδεάτες τους σε βίαιες πράξεις. Καμία μορφή βίας δεν πρέπει να επιδέχεται ιδεολογική κάλυψη. Η αριστερά με τη σειρά της πρέπει να αποδείξει την ιδεολογική της υπεροχή και συγκρότηση αναλαμβάνοντας ουσιαστικές πρωτοβουλίες να ηρεμήσουν τα πνεύματα στο χώρο της ακροαριστεράς και να σταματήσει να δικαιολογεί τους βανδαλισμούς ως μέσο έκφρασης της αγανάκτησης. Ας αφήσουν επιτέλους τα καδρόνια, τις πέτρες και τις σημαίες και ας ασχοληθούν με πράγματα πιο παραγωγικά και επωφελή για την κοινωνία, που θέλουν να «σώσουν».Το δικαίωμα της διαμαρτυρίας πρέπει να περιφρουρηθεί αυστηρά χωρίς όμως να θυσιάζονται οι αρχές της ισονομίας, της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και της ασφάλειας.

Ελπίζω πως αυτά, που έδειξαν οι κάμερες και εκθέσανε δημόσια την αστυνομία και το κράτος, θα αναγκάσου κάποιους κρατικούς λειτουργούς έστω και στο όνομα της ψήφου να δραστηριοποιηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Η υπομονή των Αθηναίων έχει άλλωστε εξαντληθεί.

P.S.

Α) Ζητώ συγνώμη αν έθιξα κάποιους με τις αιχμηρές μου θέσεις και το σκληρό και δεικτικό μου ύφος αλλά ειλικρινά η κατάσταση αυτή δεν είναι πια ανεκτή.

Β) Ο αναίμακτος αγώνας είναι συχνά ο πιο αποτελεσματικός αλλά απαιτεί θυσίες και όραμα. Ουμανιστικές θέσεις δεν πρέπει να εκφράζονται με τη βία γιατί τότε ο αγώνας μας χάνει το ηθικό του έρεισμα.

Γ) Η καπηλεία του πατριωτισμού από τους ακροδεξιούς και της ανεκτικότητας από τους ακροαριστερούς πρέπει να στιγματιστούν

Δ) Το ζήτημα δεν είναι η απομόνωση και η περιθωριοποίηση των ακραίων στοιχείων της κοινωνίας αλλά η ενσωμάτωση και η μεταστροφή της ιδεολογίας τους. Κανείς δεν είναι χαμένη υπόθεση, όλοι «σώζονται».

Ε) Τα αστυνομικά μέτρα δεν θα δώσουν τη λύση. Η παιδεία και η προάσπιση του πολιτικού πολιτισμού από τους ενεργούς πολίτες είναι τα κύρια όπλα για την μεταστροφή της κατάστασης.

ΣΤ) Ας απαγορευτεί επιτέλους η χρήση των χημικών ως μέσο καταστολής. Θα ήταν μια πρωτοβουλία που θα αποδείκνυε τον πολιτικό πολιτισμό μας και την ευαισθησία μας για την ανθρώπινη υγεία.

Η Επιρροή των Lobby, η Σημαντικότητα των «Δημοσίων Σχέσεων» και η Χαμένη Αξιοπιστία της Πολιτικής

Φέτος για μία ακόμη φορά το οικονομικό κόστος της εκλογικής μάχης των υποψηφίων στις ΗΠΑ έσπασε κάθε ρεκόρ. Τα χρηματικά ποσά, που ξοδεύτηκαν για τις ιδεολογικοπολιτικά ανούσιες, υπερφίαλες και συχνά «βρώμικες» εκλογικές εκστρατείες των υποψήφιων προέδρων είναι μυθικά και φυσικά δεν προέρχονται μόνο από τον όβολο των απλών φανατικών οπαδών, που περιμένουν μάταια μια ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική σκηνή. Οι υποψήφιοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά βασίζονται στην οικονομική συνεισφορά των επιχειρηματικών και μη lobby.

Τα επιχειρηματικά lobby με τη σειρά τους εκμεταλλευόμενα τη διαμορφωθείσα κατάσταση διεκδικούν με κάθε μέσο καλύτερους όρους και «ευκαιρίες» για την επιχειρηματική δράση των μελών τους. Παρομοίως τα μειονοτικά και «ιδιαίτερων» ενδιαφερόντων lobby επιθυμούν να προωθήσουν δια της πλαγίας οδού τις φιλοσοφικές, ιδεολογικές, εθνικές και πολιτικές τους θέσεις και να εξυπηρετήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους ακόμη και αν αυτά δεν είναι δίκαια ή δε συμβαδίζουν με το ευρύτερο καλό. Αυτά τα «κοινωνικά» lobby εκτός από οικονομική ενίσχυση προσφέρουν συχνά πρόσβαση στους πολιτικούς σε εθνικές και μη μειονότητες, που η ψήφος τους είναι συχνά καθοριστική για το τελικό αποτέλεσμα.. Οι πολιτικοί αδιαφορώντας για την είδη κλονισμένη αξιοπιστία τους σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις συστηματικά για να ικανοποιούν όσο περισσότερα lobby και κοινωνικές ομάδες μπορούν.

Σε αυτόν τον αδυσώπητο αγώνα άσκησης επιρροής δεν υπάρχουν ηθικοί κανόνες και όρια. Πολλοί από τους «συνειδητοποιημένους πολιτικά» επιχειρηματίες έχουν χρηματοδοτήσει παραπάνω από έναν υποψήφιο, ποντάρουν δηλαδή σε δύο ή παραπάνω «άλογα». Πέρα από την προσωπική χρηματοδότηση και «στήριξη» πολλοί επιχειρηματίες οργανώνουν events με πλούσια εδέσματα, μουσική (μην εκπλαγείτε αν δείτε τον Μπόνο σε κανένα από αυτά) και ένα τσουχτερό εισιτήριο για συλλογή χρηματοδοτήσεων και από άλλα μέλη της «υψηλής» κοινωνίας. Οι εξέχοντες πολιτικοί αστέρες της Υπερδύναμης, που κυνηγάν και το τελευταίο δολάριο, τιμούν ιδιαίτερα με την παρουσία τους αυτές τις συγκεντρώσεις εκφωνώντας μακροσκελείς λόγους και μοιράζοντας «πλούσιες» υποσχέσεις. Η ανταμοιβή των επιχειρηματιών που ανέβηκαν στο άρμα του νικητή δεν εξαντλείται σε οικονομικά οφέλη. Πολλοί από αυτούς τοποθετούνται ειδικοί σύμβουλοι, πρεσβευτές και άλλοι πιο τυχεροί φτάνουν στο αξίωμα του υπουργού ακόμη και αν ποτέ τους δεν διεκδίκησαν τη ψήφο του λαού. Η χρησιμοποίηση μη πολιτικών προσώπων (με την στενή έννοια του όρου), που προέρχονται από τον κόσμο των επιχειρήσεων, σε πολιτικές και διπλωματικές θέσεις στην Αμερική παρουσιάζει αυξητικές τάσεις.

Το πιο ανησυχητικό είναι πως η εκλογιμότητα των σημερινών υποψηφίων μετριέται συνήθως ανάλογα με τις οικονομικές συνεισφορές που συγκεντρώνουν. Ο νικητής (ή η νικήτρια, οι γυναίκες ευτυχώς έχουν επιτέλους αρχίσει να αφυπνίζονται πολιτικά) της εκλογικής μάχης είναι συνήθως αυτός, που έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα λεφτά για τον προεκλογικό του αγώνα.. Τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ διατυμπανίζουν αυτή την αδυναμία της δημοκρατίας τους χωρίς όμως να προβληματίζονται για τις επιπτώσεις που έχει στη χώρα τους και στον κόσμο γενικότερα.

Το Αμερικάνικο μοντέλο εκλογικού αγώνα έχουν αρχίσει να αντιγράφουν συστηματικά πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια ευρωπαίους πολιτικούς να κάνουν διακοπές και δημόσιες σχέσεις σε βίλες και κότερα επιχειρηματιών. Παράλληλα lobby και μη κυβερνητικές οργανώσεις πολιτικού ενδιαφέροντος ξεπηδούν σαν μανιτάρια. Οι πολιτικοί ξοδεύουν περισσότερο χρόνο σε συσκέψεις με αυτές τις ομάδες παρά στις «καθαρές» πολιτικές συγκεντρώσεις. Στην Ελλάδα πολλές από αυτές τις οργανώσεις λαμβάνουν και κρατική χρηματοδότηση για την επιτέλεση του «θεάρεστου» κοινωνικού τους έργου. Οι εκλογικοί αγώνες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη γίνονται ολοένα και πιο δαπανηροί ενώ η χρηματοδότηση των ηθικά και οικονομικά χρεοκοπημένων κομμάτων γίνεται ολοένα και πιο αδιαφανής. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα αδιαμφισβήτητο έλλειμμα δημοκρατίας και κλονίζει τα θεμέλια της πολιτικής αξιοπιστίας των κομμάτων και των πολιτικών.

Βιώνουμε την αργή αλλά σταθερή μετάβαση από την αστική δημοκρατία στη ολιγαρχία των lobby και των δημοσίων σχέσεων. Δεν είμαι οπαδός της αρχής πως αυστηρότερα νομοθετικά πλαίσια για την χρηματοδότηση των πολιτικών θα δώσουν τη λύση. Η κατάσταση αυτή μπορεί να ανατραπεί μόνο με την πολιτική και ιδεολογική αφύπνιση των πολιτών και την ενεργό συμμετοχή στα κοινά, στις ΗΠΑ που η συμμετοχή στις εκλογές είναι σταθερά κάτω από το 50% τα lobby, που ενεργοποιούν ομάδες ψηφοφόρων να ψηφίσουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, είναι πανίσχυρα. Ακόμη είναι απαραίτητη η τόνωση της κοινωνικής συνοχής και της αίσθησης πολιτικής ευθύνης. Οι διάφορες κοινωνικές, θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες οφείλουν να παραμερίσουν μέρος των ιδιαιτέρων ενδιαφερόντων τους και να συμβιβαστούν για το κοινό καλό. Μόνο έτσι θα επιτευχθεί η πλήρης κοινωνική τους ενσωμάτωση και η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης σε μια δίκαιη πολυπολιτισμική κοινωνία. Η διάβρωση της συνείδησης και αξιοπιστίας των πολιτικών μπορεί να καταπολεμηθεί με την αφύπνιση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης του πολίτη μέσο της παιδείας και του πολιτισμού.

Διατηρώ την ελπίδα πως με ελάχιστη αλλά συγκροτημένη προσπάθεια από τους πολίτες είναι εφικτή η άμεση ανατροπή της κατάστασης. Τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας μας δίνουν μοναδικές ευκαιρίες να απελευθερωθούμε από τη δουλεία της τηλεοπτικής και αισίως διαδικτυακής προπαγάνδας. Η παγκοσμιοποίηση, η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου και ο ιδεολογικός προβληματισμός των νέων γενιών δίνουν πιστεύω θα αποτελέσουν τα θεμέλια της αλλαγής. Η αδιαφορία των πολιτών για τα κοινά ίσως οφείλεται και σε μια αίσθηση ευημερίας και ασφάλειας, που είχε επικρατήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Η παρατηρούμενη απότομη ανατροπή αυτής της αίσθησης συνεπώς αλλάζει το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό.

P.S.

Α) Όλοι ανήκουμε σε μειονότητες και έχουμε ιδιαίτερα προσωπικά συμφέροντα τα οποία συχνά αναγκαζόμαστε να βάζουμε στην άκρη για να λειτουργήσει ομαλά και να αναπτυχθεί η κοινωνία στην οποία ζούμε.

Β) Τα lobby, που συχνά λειτουργούν στο σκοτάδι και με αδιαφανείς διαδικασίες, δεν πρέπει να υποκαταστήσουν τα κόμματα στη διαμόρφωση πολιτικής στρατηγικής και ιδεολογικών θέσεων.

Γ) Οι χαρισματικοί πολιτικοί με όραμα δεν έχουν ανάγκη να ξοδεύουν ασύστολα για την τηλεοπτική προβολή τους. Διαθέτουν το χάρισμα να επικοινωνούν τις θέσεις και το έργο τους αποτελεσματικά χωρίς περιττά λόγια και δαπανηρές εκστρατείες «μαύρης διαφήμισης».

Δ) Πόσες «επιταγές» που χορηγηθήκαν χωρίς πολύ σκέψη από του υποψηφίους άραγε θα εξαργυρώσουν τα lobby και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις? Άποψη μου είναι πως δε φταίνε τα lobby για το κακό αυτό αλλά η απληστία των πολιτικών για ψήφους και γρήγορη ανέλιξη ακόμη και αν αυτό συνδυάζεται με την μεταβίβαση μέρους της εξουσίας τους σε εξωθερμικά κέντρα.