Κρίμα

Ένας άνθρωπος χάθηκε πρόωρα, άδικα. Υπεύθυνος, στέλεχος μιας υπηρεσίας που αποστολή έχει την προστασία του κοινωνικού συνόλου. Μια υπηρεσία της οποίας η δημοτικότητα, η αποδοχή είναι στο ναδίρ. Ο κόσμος δυστυχώς έχει χάσει πια σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη, το σεβασμό του στους φορείς της έννομης τάξης. Τους αντιμετωπίζει σαν αντιπρόσωπους μιας διεφθαρμένης, σκληρής εξουσίας που τον περιορίζει, πνίγει καθημερινά. Τα αλλεπάλληλα λάθη, η αναποτελεσματικότητα, η χρήση άσκοπης βίας, η διαφθορά και η έκφραση ακραίων θέσεων στους κόλπους της αστυνομίας την έχουν καταστήσει κόκκινο πανί για πολλούς απλούς πολίτες που φοβούνται και βλέπουν με καχυποψία τη δράση της. Ο μηδενισμός σε χαλεπούς καιρούς είναι πολύ εύκολος καιθ δημοφιλής. Οι επιτυχίες εύκολα ξεχνιούνται, τα εγκλήματα, οι αστοχίες και οι παραλήψεις μένουν βαθειά χαραγμένες στο μυαλό και στη ψυχή.

Δυστυχώς για μία ακόμη φορά δείξαμε πόσο ανώριμα και ανεύθυνα δρούμε σαν κοινωνία. Άναρχες διαδηλώσεις, άσκοπη βία σε περαστικούς, πετροπόλεμος, κάψιμο αυτοκινήτων, κάδων καταστημάτων, καταλήψεις και φθορές σε δημόσια περιουσία που πληρώνουμε σαν φορολογούμενοι. Φωτιά και τσεκούρι, οι ζωές όμως δεν γυρνούν πίσω και οι καταστροφές και τα επεισόδια δεν τιμούν τη μνήμη τους. Η ανεύθυνη μικροπολιτική εκμετάλλευση και οι εμπρηστικές δηλώσεις απλώς επιτείνουν το πρόβλημα. Η λογική έχει δώσει τη θέση της στο πρωτόγονο ένστικτο, η δημοκρατία στην οχλοκρατία. Αυτό που γίνεται δεν είναι επανάσταση, αντίσταση, ούτε λαϊκός αγώνας, μια ανοησία είναι που θα μας στοιχίσει ακριβά, και δεν εννοώ μόνο οικονομικά.

Ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς αστυνομία, δικαστήρια, κυβερνήσεις. Ποιος θα επικρατούσε??? Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ιδιωτικούς στρατούς, αυτόκλητους προστάτες και σωτήρες, αυτοδικία. Αν οι αρχές και το σύστημα ήταν το πρόβλημα μόνο, η λύση θα ήταν απλή και η αναρχία το πιο αγαπητό κίνημα. Όταν μας κλέψουν, μας παρενοχλήσουν, μας χτυπήσουν που θα στραφούμε για βοήθεια??? Η συντριπτική πλειοψηφία θέλει ένα περιπολικό να φρουρεί τη γειτονιά της, το κατάστημα της. Θέλει τη γειτονιά της ήρεμη, την περιουσία της προστατευμένη. Οι ίδιοι άνθρωποι όμως εύκολα συναρπάζονται από τα επεισόδια που γίνονται τώρα, τα ερμηνεύουν σαν αντίσταση κατά της αδηφάγου εξουσίας, τα ηρωοποιούν και πολλές φορές συμμετέχουν σε αυτά.

Θα ήθελα να ξέρω πως θα αισθανόντουσαν όλοι αυτοί, που τώρα ρίχνουν ανέξοδα μολότοφ όπου βρουν, αν τους έκαιγε κανείς το σαλόνι, το στερεοφωνικό ή το μηχανάκι. Τώρα το αίμα βράζει. Όταν όμως σε μερικά χρόνια βάλουν πέντε δεκάρες στην άκρη και αγοράσουν μια μερσεντές για να εντυπωσιάσουν την γκόμενα, να κάνουν το κέφι τους, τότε θα τους πονέσει και θα τους τσούξει αν κάποιος ανεγκέφαλος νεαρός τους σπάσει το παρμπρίζ. Όλοι στην ίδια κοινωνία ζούμε. Όσο σηκώνουμε τοίχοι, κάνουμε διακρίσεις, ασκούμε βία τόσο θα επιτείνεται η δυστυχία, ο φόβος, η ανασφάλεια, η καχυποψία, ο ρατσισμός.

Αναμφίβολα, η εξουσία και οι υπηρέτες της, οι προνομιούχοι έχουν βαριές ευθύνες όμως αυτό δεν μπορεί να δικαιώσει την εσφαλμένη, υπερβολική, καταστροφική αντίδραση. Πάλι θα ακουστούν δικαιολογίες για τις καταστροφές, «μας προκάλεσαν», θα πουν κάποιοι. Εγώ πιστεύω πως αν θέλει κάποιος να κάνει ειρηνική πορεία καμία πρόκληση δεν μπορεί να τον οδηγήσει στο χάος που ζούμε σήμερα.


PS

Κανείς δεν είπε όχι στις διαδηλώσεις. Κανείς υπεύθυνος όμως δεν θα δικαιώσει αυτά που έγιναν χθες και σήμερα. Άνθρωποι είμαστε και όχι αγέλη ζώων!

Ξέρω πως με αυτά που έγραψα σήμερα θα απογοητεύσω πολλούς «προοδευτικούς» φίλους και συγγενείς. Θα γίνω δυσάρεστος, ίσως ακόμη και αντιπαθής σε αυτούς που δικαιώνουν τα επεισόδια. Τι να κάνουμε έτσι αισθάνομαι και στο κάτω κάτω δεν βάζω και υποψηφιότητα για καμία θέση, ούτε επιθυμώ να εντυπωσιάσω τον περίγυρο μου.