Αυτόκλητοι Υπερασπιστές

Δεν ανήκω, προς το παρόν, στους πραγματικά αδύνατους, έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Με ενοχλούν και με καταπιέζουν όμως όλοι εκείνοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές τους, μέλη της πνευματικής, πολικής, ακόμη και οικονομικής ελίτ, που με βομβαρδίζουν με μηνύματα, ανακοινώσεις, συνεντεύξεις, διακηρύξεις, βιβλία... Κάπου κάπου κάνουν και καμία «ανθρωπιστική επέμβαση» με «παράπλευρες απώλειες» για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Άλλες φορές καταφεύγουν στα περίφημα διεθνή δικαστήρια και στους διεθνείς οργανισμούς, οι αποφάσεις των οποίων μοιάζουν πολλές φορές απλώς να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών, μπορεί να σφάλω αλλά αυτό αισθάνομαι.

Μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ευκαιρίες, πρόοδο, ανάπτυξη… Μεγάλα λόγια από «βολεμένους» ανθρώπους. Βρίσκουν πάντα αποδιοπομπαίους τράγους, τους οποίους εξευτελίζουν και καταστρέφουν με αργό, σχεδόν βασανιστικό ρυθμό για να παραδειγματίσουν την κοινωνία και να κάνουν επίδειξη δύναμης. Τι ζητάνε επιτέλους? Δύναμη, εξουσία, προσοχή?

Δεν είναι τυχαίο πως κατηγορίες για ρατσισμό και εκμετάλλευση σχεδόν πάντα αποδίδονται από τους ισχυρούς στους αδύναμους. Οι κοινωνικές συγκρούσεις και διαιρέσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των ισχυρών που πάνε με την μία ή την άλλη πλευρά ανάλογα με το συμφέρον τους. Η ιστορία άλλωστε γράφεται πάντα από τους νικητές και η αλήθεια χάνεται πολλές φορές μέσα σε ογκώδεις φάκελους από αναλύσεις, ψευδομαρτυρίες ερμηνείες και υποθέσεις.

Για αυτούς τους αυτόκλητους υπερασπιστές οι λύσεις είναι σχεδόν πάντα συγκρουσιακές, οδυνηρές. Βαφτίζουν την αδικία ως ωμό ρεαλισμό, την ταπείνωση συμβιβασμό. Προτρέπουν πάντα τις αντιμαχόμενες παρατάξεις να συμφιλιωθούν με τους δικούς τους όρους και αναμένουν την ανάλογη αμοιβή για τις «πολύτιμές υπηρεσίες» τους.

Όλα γίνονται στο όνομα του ανθρωπισμού, τίποτα όμως δεν μοιάζει ανθρωπιστικό και δίκαιο. Μπορεί άραγε ποτέ ο ισχυρός να κατανοήσει τα προβλήματα των αδυνάτων και να αγωνιστεί ειλικρινά για τη λύση τους? Και ποια είναι τα μέσα του? Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική του ισχύ, η διπλωματία? Έχουν ανάγκη οι αδύνατοι τους ισχυρούς για να λύσουν τα προβλήματα τους?

Αν είχα την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα θα πρότεινα και λύσεις. Το σίγουρο είναι πως έχω πολύ λίγη εμπιστοσύνη και βλέπω με μεγάλη επιφύλαξη όλους όσους θεωρητικολογούν για τα προβλήματα της κοινωνίας και διεκδικούν τίτλους και τιμές σε «ανθρωπιστικούς αγώνες».

Σε όλα χρειάζεται μια ισορροπία, ένα μέτρο, σύνεση και διορατικότητα. Η επίκληση «των μεγάλων δυνάμεων» προς αναζήτηση σωτηρίας μόνο λυτρωτική δεν μου φαντάζει. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους υπερασπιστές!