Διευθύνουμε την Μεγαλύτερη Ορχήστρα Τρέλας!!!

Κάπως έτσι θα ξεκινούσε η οικογενειακή μου αυτοβιογραφία. Αν έβρισκα ποτέ το θάρρος να τη γράψω θα άρχιζα με αναφορές στο πλούσιο ταλέντο των συγγενών μου στις πολιτικές συζητήσεις και στις βαθιές φιλοσοφικές αναζητήσεις. Θα συνέχιζα με το αδιάκριτο χιούμορ, την επαγγελματική και καλλιτεχνική μας δράση, τις συχνές αλλαγές περιβάλλοντος, το ευμετάβλητο των συνθηκών διαβίωσης και τις άπειρες χαμένες ευκαιρίες. Αν και σπάνια δρούσαμε ομαδικά, επιτυγχάναμε συχνά τη σύνθεση. Τα έργα όπως και οι ιδέες μας δεν υπήρξαν ποτέ συμβατικά. Η πρόκληση και η συγκρουσιακή τακτική αποτελούσαν πάντα πολύτιμα όπλα στην προάσπιση των θέσεων μας. Σε άλλες εποχές θα καταλήγαμε τρελές καρικατούρες στο περιθώριο, σήμερα η μελωδία της τρέλας μας συγκηνεί, προβληματίζει και πάνω από όλα μας κάνει περήφανους

Αυτές οι οικογενειακές ιδιαιτερότητες με έκαναν να νιώθω πάντα ξεχωριστός, με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο βάπτισα τον εαυτό μου αριστοκράτη, ευπατρίδη της ζωής. Η απορία και η έκπληξη των φίλων και συνεργατών μου για την περίεργη συμπεριφορά μου και τις ανορθόδοξες και παράτολμες τακτικές μου αποτελούν ανέλπιστα ένα είδος τίτλου τιμής.

P. S

Α). Ίσως ακόμη και αυτή η απόπειρα ανάλυσης της ψυχοσύνθεσης μου να αποτελεί μία ακόμη πτυχή της ματαιοδοξίας μου και του ναρκισσισμού μου.

Β) Ίσως αν ο Παναθηναϊκός πήγαινε καλύτερα στο ποδόσφαιρο να ήμουν λιγότερο συναισθηματικός.