Η Συστηματική Υποτίμηση των Διεθνών Εξελίξεων από την Ελληνική Κοινωνία και τα Πολυδιαφημισμένα Εισαγόμενα Μοντέλα Ανάπτυξης

Τη στιγμή που πρώτη είδηση τις τελευταίες μέρες σε όλες τις χώρες είναι ο ορατός κίνδυνος μιας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο οι Έλληνες ασχολούμαστε με τη σκανδαλολογία και εσχάτως με την εκκλησιαστική διαδοχολογία. Τη στιγμή που οδεύει η Αμερικάνικη οικονομία, η οποία αποτελεί κινητήριο μοχλό και πυλώνα της διεθνής οικονομίας και ανάπτυξης, σε ύφεση οι Έλληνες αρνούμαστε πεισματικά να εξετάσουμε και να αναλύσουμε τις επιπτώσεις που θα έχει ένα τέτοιο γεγονός στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Το μόνο που κέντρισε κάπως το ενδιαφέρον μας ήταν η αστάθεια που παρατηρείται στο χρηματιστήριο εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Παρόλο το γεγονός ότι συμμετέχουμε σε διάφορες «σπουδαίες» διεθνείς οργανώσεις και συμμαχίες δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πως είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του παγκόσμιου ιστού και πως οι διεθνείς εξελίξεις έχουν σημαντική επιρροή στην καθημερινότητα μας. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο γενικός δείκτης του πολύπαθου χρηματιστηρίου των Αθηνών που εξαρτάται από τον πολυθρύλητο Dow Jones και τα επιτόκια της Αμερικάνικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας.

Είμαστε πολλοί περήφανοι για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Θεωρούμε πως η εσωτερική επικαιρότητα διαμορφώνει τα πάντα. Φοβόμαστε ίσως ή υποτιμούμε ότι είναι ξένο και απαιτεί χρόνο και κόπο για να το κατανοήσουμε. Προσφεύγουμε ίσως ακόμη και στην απομόνωση αναζητώντας την ασφάλεια ή τουλάχιστον την αίσθηση της.

Την ώρα που τα θεμέλια του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα στην Ελλάδα δεν γίνεται καμία συζήτηση για την κατεύθυνση/στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια και την πιθανή υιοθέτηση νέων μοντέλων ανάπτυξης και αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής. Τέτοιες συζητήσεις θεωρούνται εξεζητημένες και περιττές. Αντίθετα η ανάλυση των μεταγραφικών στόχων των «θρυλικών» μας ποδοσφαιρικών ομάδων ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας.

Υπάρχει ακόμη η αντίληψη πως όλα λειτουργούν με τον αυτόματο πιλότο μιας μέτριας και χωρίς όραμα κυβέρνησης. Ακόμη και όταν γίνονται συζητήσεις για μεταρρυθμίσεις και ριζοσπαστικές αλλαγές οι προτάσεις που διατυπώνονται με περίσσιο στόμφο είναι τουλάχιστον γραφικές Για παράδειγμα κάποιοι θεωρούν πως πρέπει να εισάγουμε «δοκιμασμένες λύσεις», το Ιρλανδικό μοντέλο πρότειναν στο παρελθόν οι σημερινοί κυβερνώντες όταν ήταν «μαχόμενη» αντιπολίτευση, το Σουηδικό προτείνει η σημερινή χλιαρή αξιωματική αντιπολίτευση.

Στην αντιγραφή δηλαδή είμαστε πρώτοι και στην παραγωγή νέων ιδεών και πρακτικών ουραγοί. Ο Έλληνας άλλωστε έχει εθιστεί στην ιδέα ότι τίποτα σπουδαίο δεν μπορεί να παράγει η χώρα του και έτσι η αντιγραφή ξένων προτύπων είναι επιθυμητή από τους πολιτικούς και για επικοινωνιακούς λόγους. Δυστυχώς ακόμη και η εφαρμογή αυτών των ξένων οικονομικών και κοινωνικών μοντέλων γίνεται με ανοργάνωτο, μη συντεταγμένο τρόπο και φυσικά με φτωχά αποτελέσματα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που εξετάζουν και προβληματίζονται με τη συμβατότητα αυτών των μοντέλων με την Ελληνική πραγματικότητα. Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αλλά κάθε περιοχή διατηρεί τις ιδιαιτερότητες της. Το πιο τραγικό ίσως είναι πως ελάχιστοι έχουν παρακολουθήσει την εφαρμογή αυτών των μοντέλων στο εξωτερικό το οποίο είναι ένα ακόμη αποτέλεσμα της μη προβολής και παρακολούθησης των διεθνών εξελίξεων (εκτός και αν πρόκειται για τις μεταγραφές της Manchester United ή το νέο συμβόλαιο της Μαντόνα) .

Διαλέγουμε συνειδητά να αγνοούμε τις διεθνείς εξελίξεις και επιλεκτικά να διαλέγουμε παραδείγματα από άλλες χώρες που μας βολεύουν. Για τα οικονομικά προβλήματα και την κοινωνική ανισότητα πιστεύουμε στις ουρανοκατέβατες και εύκολες λύσεις. Παράλληλα αποδίδουμε την μιζέρια της χώρας και την κοινωνική σήψη στην κρίση των θεσμών και την αδιαφάνεια (γενικές ιδέες που ποτέ δεν προσδιορίζουμε) και ονειρευόμαστε πως «αδιάφοροι» εισαγγελείς και «εθνικοπατριώτες» πολιτικοί θα δώσουν τη λύση στέλνοντας στη φυλακή όλους τους «κατεργάρηδες», δηλαδή τη μισή χώρα. Η αποκάλυψη των σκανδάλων και διαπόμπευση των ενόχων προς το παρόν απλώς ικανοποιεί τις ορέξεις ενός κοινού που παρακολουθεί συστηματικά τα τηλεδικία και τις δημοσιογραφικές και πολιτικές διαμάχες. Κάποτε οι αυτοκράτορες της Ρώμης είχαν τις αρένες για να ξεχνάει ο κόσμος τα πραγματικά του προβλήματα και να χαίρεται με την πτώση και τον πόνο ανθρώπων που ήταν σε ακόμη πιο τραγική θέση. Τότε βέβαια οι αυτοκράτορες προσέφεραν άρτο και θεάματα, σήμερα εξέλειψε ο άρτος και οι σύγχρονοι αυτοκράτορες απλώς υπόσχονται διορισμούς και γενικά καλύτερες μέρες.

Κλείνω με την ελπίδα πως στον τομέα της ενημέρωση έχουμε φτάσει τον πάτο του βαρελιού και πως σύντομα θα αφυπνιστούμε. Ακόμη διατηρώ την ελπίδα πως μέσα από τις κρίσεις, οικονομικές και κοινωνικές, θα αναδειχθεί παγκοσμίως (πιστεύω και σε μας) μια νέα μπαρουτοκαπνισμένη και προβληματισμένη γενιά ανθρώπων με όραμα και όρεξη για δουλεία.

P.S.

Α) Αφού οι ομάδες μας στο ποδόσφαιρο «επιτυχώς» αντέγραψαν τα πρότυπα της Μίλαν και της Ρεάλ δεν έχω καμία αμφιβολία πως το ίδιο «σπουδαία» αποτελέσματα θα έχει και η παρούσα κυβέρνηση εφαρμόζοντας «πετυχημένα» αγγλοσαξονικά μοντέλα στην οικονομία και το ασφαλιστικό.

Β) Ελλάς Ελλήνων Κουτσομπόληδων (αθάνατα μεσημεριανάδικα, πυλώνες της ενημέρωσης).

Γ) Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι αρνητικά ούτε πιστεύω πως η κατάσταση είναι απελπιστική αλλά όταν γράφω εκτονώνω πάντα τις πιο βαθιές μου ανησυχίες και απογοητεύσεις.

Δ) Με το ασφαλιστικό άραγε τι γίνεται? Θα επενδύσουν άραγε ξανά τα ταμεία σε τίποτα νέα εξωτικά χρηματοπιστωτικά προϊόντα? Η παρούσα διεθνής οικονομική κρίση γεννά και «ευκαιρίες». Αλήθεια τι προβλέπει το πολυδιαφημισμένο Σουηδικό μοντέλο για τις συντάξεις και από ποιους κοινωνικούς πώρους θα χρηματοδοτηθεί η εξυγίανση των «αμαρτωλών» ταμιών? Θα γίνει επιτέλους καμία αναλογιστική μελέτη ή δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να ακούσουμε κάποιες πικρές αλήθειες? Τέλος τι θα γίνει με τις αποφάσεις των δικαστηρίων που κρίνουν παράνομες και άδικες κάποιες από τις συγχωνεύσεις ταμείων στον τραπεζικό κλάδο, που έγιναν προς όφελος κάποιων ιδιωτικών τραπεζών (αχ αυτή η απελευθέρωση της τραπεζικής αγοράς)?